Ten krótki utwór naprawdę warto przeczytać. Reymont w przezabawny sposób ukazał ówczesny świat. Naszła mnie niestety refleksja, iż mentalność ludzi nie zmieniła się...
"Z pamiętnika" jest w głównej mierze pisane z perspektywy młodej panny na wydaniu. Możemy jednak poznać także spojrzenie matki i ojca dziewczyny. Dopisują oni swoje spostrzeżenia podczas podróży po Europie.
Jest to świetna komedia. Można sobie nią umilić wieczór. Ja śmiałam się przy niej prawie do łez!

Ten krótki utwór naprawdę warto przeczytać. Reymont w przezabawny sposób ukazał ówczesny świat. Naszła mnie niestety refleksja, iż mentalność ludzi nie zmieniła się...
"Z pamiętnika" jest w głównej mierze pisane z perspektywy młodej panny na wydaniu. Możemy jednak poznać także spojrzenie matki i ojca dziewczyny. Dopisują oni swoje spostrzeżenia podczas podróży po...

Takiego Reymonta jeszcze nie czytałam! „Z pamiętnika” to opowiadanko – cud, miód, malina! Satyra, humoreska i wnikliwy portret mieszczańskich stosunków w jednym. Popis talentu, inteligentnej złośliwości, fantastycznego poczucia humoru i niezwykłego zmysłu obserwacji pisarza. A wszystko podane tak przyjemnym, „letkim” stylem, że „psiakość, baranie nóżki” słów znaleźć nie potrafię, by wyrazić mój zachwyt.

Panna Hala i jej rodzina to idealna kompania dla Dulskich Zapolskiej. Incydentu ze służącą co prawda brak, ale tylko dlatego, że pani domu czuwa i wie, kiedy delikwentkę odesłać. Chociaż ko wie, jakby było, gdyby małoletni syn starszy nieco był. A tak to jest tylko córa, co właśnie pensję skończyła i się urzędownie zaręczyła. Co prawda tylko ze studentem piątego kursu medycyny, ale trzy ciocie z hipotekami narzeczony ma i jedynym krewnym jest – dobra partia. Opowiadanie Reymonta to dziennik Hali – pisarz bezbłędnie wczuł się w styl panieneczki, co to życia nie zna, pstro w główce ma, za to nosek zadzierać umie, oj umie…i z narzeczonym po kątach się obściskiwać i całować umie, choć takie całowanie to przecież miłość na kredyt. Okazjonalnie w dzienniczku Hali pojawiają się wpisy szanownego tatusia i mamusi. A to wszystko przez podróż do Włoch, w którą rodzice zabierają córę i Stokrótki, pieseczki ukochane.

Język tego opowiadania mnie po prostu oczarował. Jak przyjemnie się ten utwór czyta. Ogromnie żałuję, że nie poznałam Reymonta od tej strony wcześniej. I szczerze polecam „Z pamiętnika”, bo chyba tylko Magdalena Samozwaniec takie świetne złośliwostki popełniać umiała.

Takiego Reymonta jeszcze nie czytałam! „Z pamiętnika” to opowiadanko – cud, miód, malina! Satyra, humoreska i wnikliwy portret mieszczańskich stosunków w jednym. Popis talentu, inteligentnej złośliwości, fantastycznego poczucia humoru i niezwykłego zmysłu obserwacji pisarza. A wszystko podane tak przyjemnym, „letkim” stylem, że „psiakość, baranie nóżki” słów znaleźć nie...

Przezabawne, po prostu. I satyra, i złośliwość, i klimat minionej epoki. Coś cudnego, jednym słowem :D

Przezabawne, po prostu. I satyra, i złośliwość, i klimat minionej epoki. Coś cudnego, jednym słowem :D