W mojej ojczyźnie, do której nie wrócę,
Jest takie leśne jezioro ogromne,
Chmury szerokie, rozdarte, cudowne
Pamiętam, kiedy wzrok za siebie rzucę.

Jest to jeden z piękniejszych wierszy, nie tylko Czesława Miłosza lecz w ogóle.
Czytając Dolinę Issy cały czas miałam go w głowie, jak nierozerwalny element, jak dopełnienie całej ujętej tęsknoty zarówno za beztroskim dzieciństwem, jak i za baśniowym miejscem. Przyznam, ze jestem pod ogromnym wpływem tej ksiązki, mam ochotę natychmiast do niej powrócić, jak do ukochanej piosenki, której nie chce się przestać słuchać. Jestem pod wrażeniem lirycznego języka, barwnych opisów i nad wyraz ciekawych postaci i ich mentalności. Nie spodziewałam się się u Miłosza ironii, a jednak dostałam ją prawdzie w śladowych ilościach i bardzo subtelną, bo wszak to nie jest powieść dla zabawy, ale inteligentny pisarz zawsze znajdzie okazje by puścić oko do czytelnika. To niezwykła książka, której przyroda zmienia się wraz z porami roku, w której cierpienie jest równie naturalne jak wiosenny deszcz. I tęsknota, zupełnie jak w tym wierszu.

Śpi w niebie moim to jezioro cierni.
Pochylam się i widzę tam na dnie
Blask mego życia. I to, co straszy mnie,
Jest tam, nim śmierć mój kształt na wieki spełni.

W mojej ojczyźnie, do której nie wrócę,
Jest takie leśne jezioro ogromne,
Chmury szerokie, rozdarte, cudowne
Pamiętam, kiedy wzrok za siebie rzucę.

Jest to jeden z piękniejszych wierszy, nie tylko Czesława Miłosza lecz w ogóle.
Czytając Dolinę Issy cały czas miałam go w głowie, jak nierozerwalny element, jak dopełnienie całej ujętej tęsknoty zarówno za beztroskim...