„- Co w ogóle można robić w takich beznadziejnych czasach, z tak niepewną przyszłością w perspektywie?
- Boże, no to samo, co w każdych innych: myśleć. Wybierać. Walczyć. Doskonalić się. Kochać...”
I to właśnie przez całą powieść starają się robić bohaterowie "Opium w rosole". Zwykle zdarza im się błądzić po zawiłych meandrach ludzkich decyzji: starają się o względy nieodpowiednich dziewcząt, oświadczają się w niewłaściwych momentach, ze zdenerwowaniem czekają na powrót męża bądź też ponoszą porażki na tle zawodowym. Ale nawet najbardziej pokrętne ścieżki prowadzą ich do happy endu.

Tym razem główną bohaterką jest 17-letnia, charakterystycznie ubierająca się Janina „Kreska” Krechowicz. Problemy z matematyką i zatarg z rygorystyczną nauczycielką, Ewą Jedwabińską to nie jedyne jej zmartwienia. Zagubiona dziewczyna czuje się jeszcze bardziej niepewnie, gdy do szpitala trafia jej jedyna rodzina, dziadzia Dmuchawiec, niezapomniany polonista i wspaniały pedagog. A na dodatek wokół interesującego ją Maćka zaczyna krążyć zaborcza i piękna rywalka… Ach, trudne jest życie nastolatki (nie tylko w PRL-u)…

Samej rodziny Borejków jest tu niewiele. Mama Mila jak zawsze gotuje rosołki i piecze szarlotki, Ida studiuje medycynę, Gabrysia piastuje córeczkę, Ignacego w ogóle nie ma (o ile nie liczyć czekającego na niego przy stole pustego talerza). Jednym słowem „nihil novi sub sole”, czyli nic nowego pod słońcem. Aczkolwiek muszę przyznać, że bardzo zainteresowała mnie polemiczna dyskusja światopoglądowa pomiędzy optymistyczną Gabą, a pesymistycznie nastawionym do życia sąsiadem, Piotrem Ogorzałką, której wniosek chyba nigdy nie zdezaktualizuje się: „(...) świat zawsze był taki sam - pełen miłości i nienawiści zarazem, dobra i zła, kłamstwa i prawdy. To, że nas przypadkiem zło dotyka, nie znaczy wcale, że jesteśmy szczególnie pokrzywdzeni. Trzeba to przyjąć jak jeszcze jedną próbę, którą nam los zadał - i spokojnie robić swoje”.

Moje serce skradła mała, rezolutna dziewczynka o imieniu Genowefa (Pomke? Bompke? Trompke? Lompke? Sztompke?- wersji jej nazwiska jest wiele….). Ten szczerbaty chochlik pojawia się zwykle jak grom z jasnego nieba i jest źródłem wielu komicznych wypadków w życiu bohaterów. Zdarza jej się bawić w samozwańczą swatkę, detektywa bądź też butnie pomacać łysinkę dyrygenta w teatrze. Początkowo nasunęło mi się skojarzenie z osobą hardego Bobcia z Szóstej klepki - miłośnika białych myszek i wizerunku Hitlera na pisankach. Ale zachowanie Genusi to nie żadne fanaberie rozpieszczonego przedszkolaka. Wpadanie do obcych ludzi „na obiadek” to nie tylko forma zaspokojenia fizjologicznej potrzeby, ale próba zaspokojenia wyższych potrzeb ważnych dla każdego człowieka. Jakich? Tego już dowiecie się, gdy sięgniecie po tę książkę.

„- Co w ogóle można robić w takich beznadziejnych czasach, z tak niepewną przyszłością w perspektywie?
- Boże, no to samo, co w każdych innych: myśleć. Wybierać. Walczyć. Doskonalić się. Kochać...”
I to właśnie przez całą powieść starają się robić bohaterowie "Opium w rosole". Zwykle zdarza im się błądzić po zawiłych meandrach ludzkich decyzji: starają się o względy...