Może na wstępie należałoby zaznaczyć, że fani political fiction, zawiłych spisków i intryg, mogą tę książkę od razu odłożyć. Rzeczywistość "Przywoływacza Dusz" jest do bólu czarno-biała - dobrzy bohaterowie są dobrzy, a źli są źli i zwykle od początku wiemy kto do jakiego "obozu" się zalicza. Dotyczy to zarówno spotkanego na drodze "epizodycznego wieśniaka", jak i ważnego króla.
Zresztą wszelkiej maści polityczne układy są tutaj uroczo nieoficjalne, a sami politycy rozsądni i pomocni (nie ma to jak fantastyka ;) ).
Poza tym odnoszę trochę wrażanie, że świat stworzony przez Martin działa na zasadzie mrowisk – nie licząc kilku wybitnych postaci, które zajmują się wszystkim - od strategii, przez magię, na bezpośredniej walce kończąc – reszta świata prawie nie istnieje. Nieraz, czy to podczas opisów walki, czy hucznych przyjęć, miałam wrażenie, że na scenie znajdują się tylko oni i nikt inny.
To wszystko sprawia, że "Przywoływacz Dusz" wydaje się momentami naiwny i niezbyt wiarygodny.

Na pocieszenie można dodać, że to właściwie zamyka listę wad tej powieści, a większość z nich nie boli tak bardzo jak mogłoby się wydawać.
Postaci, mimo że trochę okaleczone przez czarno-biały świat, nie są tak papierowe, właściwie łatwo się do nich przywiązać, a wiele z nich obudziło moją szczerą sympatię (z gderliwym najemnikiem i uzdrowicielką na czele). Mam wrażenie, że autorka nieśmiało usiłowała zrobić coś więcej z jednego z głównych czarnych charakterów, tłumacząc czemu jeden z braci jest potworem, a drugi wcieleniem dobroci. Ale może to tylko moja nadinterpretacja – nigdy nie lubię gdy bohater "jest zły bo jest zły". Tak czy siak, nawet jeśli te starania były prawdziwe to umarły w zarodku.
Świat przedstawiony jest w zasadzie typowym "magicznym średniowieczem", nie uświadczymy tu może tolkienowskich elfów i krasnoludów, ale są za to duchy, wampiry i inne magiczne stwory (z miniaturowym smoczkiem włącznie), a magia jest czymś naturalnym – wydaje się, że każda wioska ma swoją wiedźmę i nikogo za bardzo nie zdziwi spotkanie z duchem. Pomimo braku oryginalności, światu niczego nie brakuje, a widać, że Martin postarała się przy opisie samej magii.
Do największych zalet książki należy chyba wartka akcja. Zawsze gdy tempo niebezpiecznie spadnie, autorka dorzuca nowe wydarzenie, a całość jest przy tym dość dobrze wyważona, więc nie odnosimy wrażania, że coś jest do fabuły dodane na siłę jako zapychacz, albo, że dzieje się zbyt szybko.

Może na wstępie należałoby zaznaczyć, że fani political fiction, zawiłych spisków i intryg, mogą tę książkę od razu odłożyć. Rzeczywistość "Przywoływacza Dusz" jest do bólu czarno-biała - dobrzy bohaterowie są dobrzy, a źli są źli i zwykle od początku wiemy kto do jakiego "obozu" się zalicza. Dotyczy to zarówno spotkanego na drodze "epizodycznego wieśniaka", jak i...