Nie ma gorszego nieszczęścia niż książka, której najmocniejszą stroną jest... okładka. Niestety, "Przywoływacz Dusz" zdecydowanie się do tej kategorii wlicza. To nudnawa, dość generyczna powieść fantasy, z bohaterami bez twarzy, z kolejnym Wybrańcem Losu, Wielką Przepowiednią i Jeszcze Większym Przeznaczeniem. Brr, wciąż mam po lekturze dreszcze.

Główny bohater nie mógłby być już bardziej utalentowany - jest księciem, niezłym szermierzem, a do tego potężnym magiem. Jego przyjaciele są w fabule w zasadzie tylko po to, by mu służyć. Niby czymś się różnią - jeden jest bardem, inny żołnierzem - ale w praktyce ich kwestie są niemal takie same. Brak im jakichkolwiek cech osobistych, czegoś, co nadało by im tę iskrę życia. Zresztą, główny bohater wcale nie jest wiele lepszy - dawno już nie spotkałam protagonisty, wobec którego byłabym całkowicie obojętna.

Styl również niestety nie najlepszy. Widać w nim pewien entuzjazm pisarki, miejscami wręcz nadmierny. Fakt, że zabrakło porządnego wprowadzenia do fabuły, a kolejne wydarzenia są tak makabrycznie przewidywalne, bynajmniej nie pomaga.

Wiecie co jest najgorsze? Najgorsze jest to, że autorka chyba faktycznie miała pomysł. Coś tam w jej głowie się działo, jakieś piękne sceny i batalie, nawet jeśli nieszczególnie oryginalne. Niestety, cały potencjał został zaprzepaszczony przez fatalne wykonanie.

Nie ma gorszego nieszczęścia niż książka, której najmocniejszą stroną jest... okładka. Niestety, "Przywoływacz Dusz" zdecydowanie się do tej kategorii wlicza. To nudnawa, dość generyczna powieść fantasy, z bohaterami bez twarzy, z kolejnym Wybrańcem Losu, Wielką Przepowiednią i Jeszcze Większym Przeznaczeniem. Brr, wciąż mam po lekturze dreszcze.

Główny bohater nie mógłby...