Rzadko która książka zasługuje na to, by ją przeczytać trzy razy. "Dzikowy Skarb" zasługuje.

Wspaniały historyczno przygodowy fresk opisujący początki państwowości polskiej (tak, jak była ona rozpoznana w latach 40tych XX wieku), porywająco łączący część historyczną z przygodami tytułowego bohatera i jego kompanów.
"Część historyczna" obejmuje opis lat 963-972, opisując losy księcia Mieszka i jego brata Ścibora . Śmierć ojca - Ziemiomysła, późniejszy podbój Mazowsza i Grodów Czerwieńskich, ślub z Dobrawą i chrzest Polski, złamanie Weletów i finałowa, dramatyczna bitwa pod Cedynią (gdzie Mieszko zostaje ranny a Ścibor ginie).
Część przygodowa obejmuje, splecione z losami polańskich kniaziów przygody byłego zbója, a późniejszego drużynnika Mieszka - tytułowego Dzika (w kanonach fantasy to byłby Barbarzyńca) i jego przybocznych - woja Tarły (młody Wojownik) i chytrego sługi Szmatki (Złodziej). Jest jeszcze tajemniczy, kryjący w sobie mroczną przeszłość Zbrozło (Mag)
Dzik wyrusza wraz z kniaziem Ściborem w poselstwo do Niemców, potem walczy w wyprawie czerwieńskiej, osiada w Małopolsce na południu od Krakowa. Później dołącza do jomsborskich Wikingów, po tragedii życiowej wraca do zbójowania, by na koniec zrehabilitoweać się mężną walką pod Cedynią.
Po prostu wspaniałe - czyta się jak najlepsze momenty Sienkiewicza (sporo wręcz bezpośrednich inspiracji, początkowy Szmatka przypomina Rzędziana, przeprawa Dzika przez obóz Czerwieńców też rodem z "Ogniem I Mieczem"), a wartka narracja historyczna idzie w parze z zajmującą fabułą.
Wspaniali bohaterowie - Conanopodobny Dzik, "tricksterowy" Szmatka, demoniczny Zbrozło, bardzo też udany Mieszko, mądry, władczy ale i porywczy.
Dobrze oddane napięcie między Starą Wiarą a wkraczającym do Polski chrześcijaństwem (Autor, mimo że wyraźnie prokatolicki, z dużą sympatią pisze jednak również o pogańskich wierzeniach Słowian).

Warto zauważyć za to bardzo słabe postaci kobiet. W zasadzie służą jedynie by swym Dzielnym Mężom podawać Strawę...ciekawa Świętosława miga tylko przez końcówkę powieści - jedyna zatem pozostająca w pamięci kobieta to rozmodlona, cicha i uległa Dobrawka. Nie żebym zawzięcie szukał Umięśnionych Wojowniczek - wydaje się, że opis Bunscha dość blisko pozostaje naszej wiedzy historycznej o ówczesnym udziale kobiet w życiu publicznym, ale kontrast ze współczesną literaturą spory.

Można by ciągnąć pochwały bez końca, ale wolę w te pędy rzucić się do powieści "Ojciec I Syn" - bezpośredniej kontynuacji "Dzikowego Skarbu" (zamiast tracić czas na współczesną historyczną grafomanię Elżbiety Cherezińskiej)

Rzadko która książka zasługuje na to, by ją przeczytać trzy razy. "Dzikowy Skarb" zasługuje.

Wspaniały historyczno przygodowy fresk opisujący początki państwowości polskiej (tak, jak była ona rozpoznana w latach 40tych XX wieku), porywająco łączący część historyczną z przygodami tytułowego bohatera i jego kompanów.
"Część historyczna" obejmuje opis lat 963-972, opisując...