Magnolia. Otóż pewna panna, Claire, jest zauroczona przekleństwem, jak wydawało się w tamtych czasach, a mianowicie: autem. Pomaga przy nim wujkowi i uchodzi za źle noszącą się dziewczynę. W końcu jak kobieta może naprawiać automobile? Tak się przykro składa, że ów wuj umiera, a Claire ma niemały problem. Od jakiegoś czasu podkochuje się co prawda w pewnym mężczyźnie, ale on ma inną. I może Claire byłaby w bardzo złej sytuacji, gdyby nie fakt, że ta "inna" jest mężatką. Tak więc wspomniany mężczyzna, John, żeby nie narobić kłopotów swojej ukochanej, prosi Claire o rękę. To rzekomo ma rozwiązać problemy ich obojga. Do ostatniej chwili nie są przekonani do tej decyzji, jednak jest już za późno, żeby odwołać ślub. I tu przygoda zaczyna się. Jak na romans historyczny przystało, mamy tu wątek kryminalny, który przeplata się przez całą książkę. Widzimy także, jak pomiędzy dwójką małżonków rodzi się słodka love. I nie brakuje kwikogennych scen, przy których liczba facepalmów osiąga zaskakująco wysoki poziom. Tym razem wciągnęłam się na dobre. Zwykle przy czytaniu romansideł robię sobie notatki, żeby zawrzeć potem wszystko w pseudorecenzji. Bardzo mi przykro - tym razem jest ich całkiem niewiele. Ale możecie spojrzeć.

Wiecie, co lubię w romansach historycznych? Głupotę, która niemiłosiernie bawi. Nie przeczytałam nawet całych sześciu stron, a już chichoczę jak debil. Dialogi są bardzo zabawne, ale rozbrajają przede wszystkim swoją naiwnością. Dalej mamy kompletny odlot. Claire jest w katastrofalnej sytuacji, ale do ostatniej chwili unosi się dumą i kiedy już wreszcie zaczyna rozumieć, że skończy na bruku, jeśli nie poślubi mężczyzny, którego kocha, wreszcie zgadza się na ten ślub. Jego przekonywanie jest dość specyficzne, ale zarazem śmieszne i smutne. Dla czytelnika - śmieszne, dla Claire - smutne. Tuż przed ślubem Clair i Johna, była Johna, Diane, rzuca się do biedaczyska i wyznaje mu miłość. Scena tak absurdalnie zabawna (miało być poważnie!), że nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Podobnie było w przypadku śmierci wuja Claire.
Jakieś dwieście stron później (cholera, mówiłam, że się wciągnęłam!):
"- Och, John, tak bardzo cię kocham!
- Ja ciebie też!"
Rzygam tęczą. Ale końcówki, kiedy to Clair przyznaje się do tego, że jest w ciąży, nic nie przebije. Jak nic, nabawiłam się właśnie cukrzycy.
Ostatnie zdanie całkiem ciekawe.
"- Claire - krzyknął - będzie cudownie!
I rzeczywiście było."
Ot, takie pozostawienie nas w słodkiej radości dwojga małżonków, który spodziewają się dziecka. Wiem, to było mocne streszczenie słodkiej love. Przy tym wszystkim zapomniałam opowiedzieć o wątku kryminalnym, który, w odróżnieniu do innych romansów, był nie tylko zaskakujący, ale i bardzo ciekawy. Choć doskonale znam ten schemat i wiedziałam, jak się zakończy, z chęcią zagłębiałam się w tajemnicę prezesa banku, którego John był zastępcą. Oprócz tego Palmer wplotła w całość rodzinę Johna, z którą facet miał nie najlepsze stosunki.
To było moje pierwsze bliższe spotkanie z książkami Palmer i muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona. Nie było to spełnienie marzeń - w końcu dalej mówimy o kwikogennym (efekt zamierzony, ale tylko w połowie, niestety) romansie historycznym - ale wypadło całkiem ciekawie.

Magnolia. Otóż pewna panna, Claire, jest zauroczona przekleństwem, jak wydawało się w tamtych czasach, a mianowicie: autem. Pomaga przy nim wujkowi i uchodzi za źle noszącą się dziewczynę. W końcu jak kobieta może naprawiać automobile? Tak się przykro składa, że ów wuj umiera, a Claire ma niemały problem. Od jakiegoś czasu podkochuje się co prawda w pewnym mężczyźnie, ale...