[Opinia ta, to wyłącznie moje subiektywne odczucia i wnioski w odniesieniu do moich subiektywnych gustów i upodobań ;) Uwaga - spoilery!]

Naczytałam się wielu komentarzy na temat twórczości pani Palmer, więc z obawą zasiadłam do jej książki. Podniósł mnie na duchu fakt, że to historyk.

O dziwo czytało się bardzo fajnie, strony leciały szybko i czytałam z zainteresowaniem co będzie dalej.
Nie lubię wątku "on zakochany w innej", bardzo nie lubię... Tutaj na dodatek John wie o zauroczeniu Claire jego osobą.
Bardzo odpychający dla mnie wątek miłości Johna do Diany nie zniechęcił mnie jednak na tyle, żeby odrzucić książkę. Aż sama się zdziwiłam.

Czasy, kiedy pierwsze automobile zaczęły pojawiać się na drogach to akurat coś, o czym bardzo mało czytałam do tej pory. Nie spotkałam zbyt wielu romansów rozgrywających się w tamtych latach. Ożywczo i ciekawie.

Bardzo mną tąpało kiedy John robił maślane oczy do Diany, oj bardzo tąpało. Prawie płonęłam ze złości. Wzbudziła we mnie emocje ta książka, to trzeba przyznać. ;)
Z każdą przeczytaną stroną książka wzbudzała we mnie coraz silniejsze emocje, napięcie i... ból. Tak ból, ponieważ bardzo bolało, kiedy Claire zastała Johna z Dianą w kuchni złączonych w uścisku... cholera no, strasznie nie lubię takich wątków i dawno nie odczuwałam tak mocno tego, co czytam. Ostatnio w książce "Złoto" pani Osborne.
Tak bardzo łączyłam się w bólu z Claire, że momentami mogłabym zamordować Johna. Dupek no! Owszem, czasem można go usprawiedliwić, ale sam fakt istnienia Diany podnosi ciśnienie i wszystko to jego wina. :-P

Bardzo podobała mi się postawa Diany. Po tych wszystkich upokorzeniach nie zachowała się jak kobieta-bluszcz, miała swoją dumę i cały czas tak postępowała, żeby John mógł sam zdecydować, nie popychała go w ramiona Diany oczywiście, ale też nie robiła nic, co zmusiłoby go do wybrania jej (Claire) wbrew jego odczuciom.
Polubiłam szczególnie ją, bo John to głupiec był. Nie czekała, aż wszystko skapnie jej z nieba, sama starała się rozwiązywać swoje problemy - jak i jego zresztą, wielkoduszna, miała swoją dumę.

Kończy się szczęśliwie, John przejrzał na oczy a miłość Claire zatriumfowała. Jak dla mnie to szanowny małżonek powinien się bardziej pokajać, sypać głowę popiołem i klęczeć na grochu po tych wszystkich cierpieniach, jakich przysporzył żonie.
Ale cóż, nie ja jestem autorką. ;)

Książka była świetna, bardzo mi się podobała.
Chciałam wygłosić długą kwiecistą opinię, przytoczyć wiele fragmentów, przy których zgrzytałam zębami, ale uznałam, że to daremny trud. Po prostu trzeba przeczytać tę książkę i już!

[Opinia ta, to wyłącznie moje subiektywne odczucia i wnioski w odniesieniu do moich subiektywnych gustów i upodobań ;) Uwaga - spoilery!]

Naczytałam się wielu komentarzy na temat twórczości pani Palmer, więc z obawą zasiadłam do jej książki. Podniósł mnie na duchu fakt, że to historyk.

O dziwo czytało się bardzo fajnie, strony leciały szybko i czytałam z zainteresowaniem...