Już dawno nie czytałam książki która sprawiłaby, że na koniec zwilgotniały mi oczy. Nie potrafię sobie wyobrazić jak grupce ludzi udało przeżyć się w tak urągających warunkach aż przez 14 miesięcy. Żal mi że wojna zniszczyła tyle ludzkich istnień. Żal mi, że upadło więcej miast tak wspaniałych i klimatycznych jak Lwów, pełne kamienic, willi, zakamarków, alejek obsadzonych kasztanami i kameralnych sklepików, takich właśnie jak sklepik rodziców dziewczynki. Podziwiam jej siłę i pomoc wszystkich osób, które wydobyły z niej tą historię. Straszna i wspaniała. Poruszająca. Tragedia spisana przez dziecko przedwcześnie dojrzałe i okradzione z należnej mu swawoli i swobody. Dziecko, które zbyt szybko obdarzone zostało mądrością starca i przemyśleniami istoty zniszczonej od samego początku. Jakże płakać mi się chciało gdy mały Pawełek całował z wdzięczności buty rosyjskiego żołnierza...z jakim zdumieniem czytałam o Niemcach zaciekawionych obyczajami lokalnej społeczności. Wystarczyło tak niewiele, wystarczyło odłączyć się od grupy by stawali się ludźmi skorymi do rozmowy. I chyba nie istnieje czytelnik który nie przeraził się losem ciężarnej Gieni, rodzącej w samym źródle najgorszych bakterii, odoru i wilgoci.
A jednak wszystko jest napisane ze zrozumieniem osoby posiadającej bagaż tak duży, że drobne chwile radości urastały do wielkiego święta. Jak wielką empatią obdarzona została Krystyna Chiger, że mimo takiego bagażu doświadczeń pisze bez nienawiści, bez słowa skargi na swój los. Spisała niezwykłe świadectwo dla potomnych i każdemu napotkanemu na swej drodze człowiekowi oddała sprawiedliwość.
Nigdy więcej wojny.

Już dawno nie czytałam książki która sprawiłaby, że na koniec zwilgotniały mi oczy. Nie potrafię sobie wyobrazić jak grupce ludzi udało przeżyć się w tak urągających warunkach aż przez 14 miesięcy. Żal mi że wojna zniszczyła tyle ludzkich istnień. Żal mi, że upadło więcej miast tak wspaniałych i klimatycznych jak Lwów, pełne kamienic, willi, zakamarków, alejek obsadzonych...