"Misery" to jedna z moich ulubionych książek Kinga, nawet zaryzykowałabym stwierdzenie, że to mój numer jeden w twórczości Króla. Przynajmniej w jego dziełach, które miałam do tej pory przyjemność przeczytać.

Uwielbiam chwyt zastosowany przez Kinga - prawie przez całą książkę akcja dzieje się w jednym miejscu, jest tylko On i Ona. Dało to niesamowity klimat osaczenia głównego bohatera, który jak już pewnie wiecie, miał wypadek samochodowy i został odnaleziony przez Annie, byłą pielęgniarkę. Wydawałoby się, że Paul Sheldon miał niesamowite szczęście, że to właśnie Ona znalazła go po wypadku samochodowym, ale już po chwili uświadamiamy sobie, że to chyba jednak nie było szczęście... W końcu to King, czego innego można by się spodziewać? Nie pod tym adresem są opowieści "i żyli długo i szczęśliwie".

Ograniczenie się do tak niewielu osób i miejsc dla Kinga nie jest żadnym problemem. Mimo takich utrudnień atmosfera jest fenomenalna - wręcz fizycznie czuć, że z każdą kolejną stroną pętla zaciska się. Niczego nie można być pewnym, nasza Annie bywa odrobinkę nieobliczalna. Bo Annie jest nie tylko pielęgniarką, jest niezrównoważoną psychicznie pielęgniarką. A do tego bezgranicznie uwielbia postać Misery Chastain stworzoną przez Paula Sheldona, którą ten niefortunnie postanowił uśmiercić. Z tego nie mogło wyjść nic dobrego, szczególnie u Króla.

Portrety psychologiczne bohaterów - niesamowite. Ona ma swój własny system kar i nagród, a jej nowe "ulubione zwierzątko domowe" trzeba było pewnych rzeczy nauczyć, a jak wszyscy wiemy nauka bywa trudna i bolesna. On przeżywa traumę związaną nie tylko z bólem, przecież wie, że szanse ucieczki z dwiema nogami pogruchotanymi w wypadku są żadne, wie też, że jeżeli nie będzie wypełniał jej poleceń, zginie. Marna perspektywa.

Kto jeszcze nie zna historii Paula, Annie i Misery polecam się z nią zapoznać. Film z fenomenalną Kathy Bates również polecam, mimo różnic z książką, warto obejrzeć nawet wyłącznie dla świetnej roli Kathy.

"Misery" to jedna z moich ulubionych książek Kinga, nawet zaryzykowałabym stwierdzenie, że to mój numer jeden w twórczości Króla. Przynajmniej w jego dziełach, które miałam do tej pory przyjemność przeczytać.

Uwielbiam chwyt zastosowany przez Kinga - prawie przez całą książkę akcja dzieje się w jednym miejscu, jest tylko On i Ona. Dało to niesamowity klimat osaczenia...