Historia Arabelli i Ethana mogłaby być świetna. Są młodzi, piękni i bogaci. Ona - słynna pianistka. On - zamożny ranczer. Wydaje się, że ten romans powinien być równie dobry jak wiele innych, które wyszły spod pióra Diany Palmer. Niestety w tym przypadku może nas spotkać mocne rozczarowanie.

Bohaterowie są do bólu nielogiczni. Myślą i mówią coś zupełnie innego, o ich zachowaniu już nie wspominając. Nie potrafią się dogadać i obwiniają o to wszystkich oprócz siebie nawzajem. A do rozwiązania ich problemów wystarczyłaby jedna szczera rozmowa.

Arabelli wydaje się, że to tylko wrażenie, że jest taka wątła i słaba, że tak naprawdę jest silna i może mieć co tylko chce. Zupełnie nie jest świadoma własnych ograniczeń. Przy pierwszej okazji myśli o ucieczce i zawsze znajduje sobie wygodne wymówki na jej usprawiedliwienie.

Ethan jest wciąż przekonany o tym, jak dobrze postępuje. Wydaje mu się, że jest rycerzem w lśniącej zbroi i tylko on wie, jak uratować księżniczkę. Niestety wszelkie jego próby szlachetne zachowania kończą się coraz większym fiaskiem. Powinien zrezygnować z tych nieszczęsnych prób i postawić na szczerość.

Romans jak wiele innych, może nie jest jakoś wybitnie słaby, ale inne powieści Diany Palmer przyzwyczaiły mnie do zdecydowanie wyższego poziomu.

Historia Arabelli i Ethana mogłaby być świetna. Są młodzi, piękni i bogaci. Ona - słynna pianistka. On - zamożny ranczer. Wydaje się, że ten romans powinien być równie dobry jak wiele innych, które wyszły spod pióra Diany Palmer. Niestety w tym przypadku może nas spotkać mocne rozczarowanie.

Bohaterowie są do bólu nielogiczni. Myślą i mówią coś zupełnie innego, o ich...