"Black Hole" to dzieło poważne nie tylko w tematyce, ale i w rozmiarach. To "powieść graficzna" w pełnym wymiarze tego słowa. Autor cofa nas w czasie do liceum w latach 70., ale kontekst dziejowy nie będzie tu miał aż takiego znaczenia (chociaż oczywiście popularność "francy" czyli choroby przenoszonej drogą płciową w kontekście osadzenia akcji w takich czasach ma dodatkowy sens) jak samo uchwycenie pewnych turbulencji charakterystycznych dla tego momentu przejściowego między dzieciństwem a dorosłością.

Bohaterami powieści Burnsa są nastolatki, których główne aktywności obejmują palenie jointów, jedzenie chipsów, rozmowy o niczym i myślenie o seksie. To właśnie ten ostatni aspekt będzie miał największy wpływ na życia wielu z nich. Nie tylko dlatego, że przez nieodpowiedzialne decyzje wielu zostanie trwale wykluczonych ze społeczeństwa lub sama się wykluczy. Także dlatego, że nawet jeśli do wykluczenia nie dojdzie, wybory jakich będą dokonywać odcisną silne piętno na życiach ich i ich znajomych.

"Black hole" ma wiele mówiący tytuł, bo po przeczytaniu rzeczywiście można mieć bliski kontakt z jakąś czarną dziurą, doliną, otchłanią rozpaczy. Z drugiej strony, to dzieło bardzo wiarygodnie przedstawiające konkretne środowisko w konkretnym okresie. Patrząc też w przeszłość można zakończyć lekturę powieści Burnsa z ulgą czy wręcz radością. Mój okres dojrzewania był zdecydowanie bardziej nudny, ale po przeczytaniu "Black hole" stwierdzam, że może to wcale nie było takie złe.

"Black Hole" to dzieło poważne nie tylko w tematyce, ale i w rozmiarach. To "powieść graficzna" w pełnym wymiarze tego słowa. Autor cofa nas w czasie do liceum w latach 70., ale kontekst dziejowy nie będzie tu miał aż takiego znaczenia (chociaż oczywiście popularność "francy" czyli choroby przenoszonej drogą płciową w kontekście osadzenia akcji w takich czasach ma dodatkowy...