Alexandre Dumas już po raz kolejny ujął mnie swoją historią, wprawdzie prostą, jednowymiarową, ale jak pięknie napisaną. Akcja powieści toczy się w drugiej połowie XVII wieku, na terenie Niderlandów. Pisarz oferuje intrygę, romanse, przygody i polityczne konflikty. Nie są one tak mroczne i przygnębiające jak u Hrabi Monte Christo, choć główny bohater - Korneliusz - niczym Edmund, zostaje niesłusznie oskarżony o zdradę stanu. W przeciwieństwie jednak do Dantèsa, nie jest on zdany na pastwę losu i własny pomyślunek, bowiem odsiadkę w więzieniu osładza mu ukochana Róża. Oczywiście, jest ona wzorem wszelkich cnót niewieścich, choć jak na damskie, pozytywne bohaterki Dumasa, miewa drobny przejaw własnej autonomii. Wyidealizowanie postaci pozytywnych i obrzydzenie aparycji postaci negatywnych jest częstą cechą Alexandra Dumasa, jednak w przypadku jego tworów, nie stanowi to dla mnie aż tak sporej przywary, abym nie mogła cieszyć się prezentowaną historią. Co więcej, jego mniej znane i lubiane historie, stanowią dla mnie przyjemną i niewymagającą odskocznie od złożonej literatury. Wciąż podtrzymuję zdanie, że to pisarz, który zgrabnym dowcipem i pięknym słownictwem, jest w stanie sprzedać każdą historię, nawet jeśli ma cechy kiczu.

Alexandre Dumas już po raz kolejny ujął mnie swoją historią, wprawdzie prostą, jednowymiarową, ale jak pięknie napisaną. Akcja powieści toczy się w drugiej połowie XVII wieku, na terenie Niderlandów. Pisarz oferuje intrygę, romanse, przygody i polityczne konflikty. Nie są one tak mroczne i przygnębiające jak u Hrabi Monte Christo, choć główny bohater - Korneliusz - niczym...

Lekka i przyjemna lektura. Polecam fanom filmów kostiumowych z Gerardem Depardieu ;)

Lekka i przyjemna lektura. Polecam fanom filmów kostiumowych z Gerardem Depardieu ;)

Toż to sewrski wzorzec kiczu :)
Po pierwsze, bohaterowie nad wyraz urodziwi. Po drugie, istny skarbiec cnót moralnych, czyści duchowo jak woda górskiego potoku. Po trzecie, negatywne postaci obrzydliwe i wstrętne, żeby absolutnie nikt się nie pomylił, z kim ma sympatyzować, a kogo potępić. Po czwarte, pompatyczne dialogi pełne perfumy i ambry. Po piąte, piramidalne i kapitalne zbiegi okoliczności. Po szóste, wielkie i prawie beznadziejne trudności, które mają do pokonania bohaterowie. Po siódme, efektowny, fajerwerkowy happy end. Tą jedną książką można by zilustrować całą teorię kiczu w literaturze.

Toż to sewrski wzorzec kiczu :)
Po pierwsze, bohaterowie nad wyraz urodziwi. Po drugie, istny skarbiec cnót moralnych, czyści duchowo jak woda górskiego potoku. Po trzecie, negatywne postaci obrzydliwe i wstrętne, żeby absolutnie nikt się nie pomylił, z kim ma sympatyzować, a kogo potępić. Po czwarte, pompatyczne dialogi pełne perfumy i ambry. Po piąte, piramidalne i...

Mało znana i niedoceniana powieść autora "Hrabiego Monte Christo". Jej niewielka popularność być może bierze się z tego, że w przeciwieństwie do np. "Trzech Muszkieterów" w ostatnich latach była rzadko wznawiana. Sama posiadam stare, brzydkie wydanie, ale ze znakomitym tłumaczeniem Janiny Karczmarewicz-Fedorowskiej.
Akcja powieści dzieje się w XVII wieku w Holandii. Jej bohaterem jest młody hodowca tulipanów - Korneliusz. Postanawia on wziąć udział w konkursie na wyhodowanie pierwszego na świecie czarnego tulipana, za co przewidziana jest olbrzymia nagroda. Udaje mu się ta sztuka, ale staje się (podobnie jak Hrabia Monte Christo) ofiarą zazdrośnika, również hodowcy tulipanów, który wysyła anonim do władz w wyniku którego Korneliusz zostaje skazany na karę śmierci (oczywiście jest niewinny). W więzieniu poznaje piękną Różę - córkę strażnika, w której się ze wzajemnością zakochuje.
Ależ mi się ta książka podobała, a jej czytanie było prawdziwą przyjemnością. I ten język... Taki archaiczny, a jednocześnie piękny. Postacie wspaniale wykreowane i do tego cudowne zakończenie. Polecam.

Mało znana i niedoceniana powieść autora "Hrabiego Monte Christo". Jej niewielka popularność być może bierze się z tego, że w przeciwieństwie do np. "Trzech Muszkieterów" w ostatnich latach była rzadko wznawiana. Sama posiadam stare, brzydkie wydanie, ale ze znakomitym tłumaczeniem Janiny Karczmarewicz-Fedorowskiej.
Akcja powieści dzieje się w XVII wieku w Holandii. Jej...

Pamiętam, że bardzo długo wahałam się przed rozpoczęciem lektury, a później zupełnie się zakochałam. Wspaniała, porywająca akcja! Dumas w najwyższej formie.

Pamiętam, że bardzo długo wahałam się przed rozpoczęciem lektury, a później zupełnie się zakochałam. Wspaniała, porywająca akcja! Dumas w najwyższej formie.

Pięknie napisana powieść. Urzekające połączenie pasji do kwiatów z miłością do kobiety. Fabuła miejscami przewidywalna chociaż były w niej efekty zaskoczenia. Książka warta polecenia.

Pięknie napisana powieść. Urzekające połączenie pasji do kwiatów z miłością do kobiety. Fabuła miejscami przewidywalna chociaż były w niej efekty zaskoczenia. Książka warta polecenia.

Kto by pomyślał, że historię o tworzeniu idealnie czarnego tulipana będzie się czytać z zapartym tchem? Na szczęście, jest też sporo akcji. Świetna książka.

Kto by pomyślał, że historię o tworzeniu idealnie czarnego tulipana będzie się czytać z zapartym tchem? Na szczęście, jest też sporo akcji. Świetna książka.

Ciekawe tło historyczne Niderlandów XVII wieku i opis pasji towarzyszącej hodowcom tulipanów to największe zalety tej książki.
Fabuła bardzo w stylu Aleksandra Dumasa.
Trochę dziecinna, trochę egzaltowana - bardziej mogłaby się podobać młodym czytelnikom, gdyby ci czytali dzisiaj takie książki.
Obawiam się, że obecnie zalegają one tylko półki w bibliotekach.

Jest to zarazem opowieść o miłości - tej do tulipanów i tej do kobiety (nomen omen o imieniu Róża).
Zawiera też nieznaczny rys historyczny i polityczny tamtych czasów.
O tulipanowej gorączce w siedemnastowiecznych Niderlandach chyba już wielu słyszało, o wyścigu związanym z wyhodowaniem tulipana czarnej barwy, o tym że cebulki tych kwiatów osiągały astronomiczne ceny i niektórzy nie wahali się dla nich kraść i zabijać.

Można przeczytać dla odmiany lub rozrywki.

Ciekawe tło historyczne Niderlandów XVII wieku i opis pasji towarzyszącej hodowcom tulipanów to największe zalety tej książki.
Fabuła bardzo w stylu Aleksandra Dumasa.
Trochę dziecinna, trochę egzaltowana - bardziej mogłaby się podobać młodym czytelnikom, gdyby ci czytali dzisiaj takie książki.
Obawiam się, że obecnie zalegają one tylko półki w bibliotekach.

Jest to...

Bardzo przyjemna opowieść o pasji i miłości, z nieznaczną domieszką polityki.
Fabuła dotyczy hodowli tulipanów, które w siedemnastowiecznych Niderlandach wywołały istną tulipanową gorączkę: cebulki tych kwiatów osiągały astronomiczne kwoty i były obiektem spekulacji. Dla nich dopuszczano się kradzieży, a może nawet i cięższych przestępstw. I dotyczyło to takich bardziej pospolitych odmian. Kiedy więc na horyzoncie pojawiła się możliwość wyhodowania/ zdobycia czarnego tulipana (za który to wyczyn czekała nagroda w wysokości stu tysięcy florenów i wieczna chwała),to nie ma się co dziwić, że emocje biorą górę, zasady moralne idą w odstawkę i zaczyna się istny wyścig pomiędzy hodowcami, zakłócany co nieco przez polityczne perturbacje, jakie wstrząsały wówczas Niderlandami.
Plus dla autora za znakomite opisanie namiętności, jakie wzbudzały tulipany.

Bardzo przyjemna opowieść o pasji i miłości, z nieznaczną domieszką polityki.
Fabuła dotyczy hodowli tulipanów, które w siedemnastowiecznych Niderlandach wywołały istną tulipanową gorączkę: cebulki tych kwiatów osiągały astronomiczne kwoty i były obiektem spekulacji. Dla nich dopuszczano się kradzieży, a może nawet i cięższych przestępstw. I dotyczyło to takich bardziej...

Jako dzieciak, uwielbiałem powieści Dumasa. Dziś sam się sobie dziwię, co mnie tak do nich ciągnęło.

„Czarny tulipan” to typowe, dumasowskie romansidło, z akcją przewidywalną do bólu i irytującymi czarno-białymi postaciami. Po prostu, anioły i demony. Z jednej strony istoty tak czyste i niewinne, że brak im tylko aureoli, a z drugiej zepsute do cna potwory w ludzkiej skórze, wyzute z wszelkich ludzkich uczuć, okrutne i niecofające się przed żadną zbrodnią. No i oczywiście, ci źli gnębią tych dobrych, ale na końcu i tak ci dobrzy tryumfują, a tych złych spotyka zasłużona kara. Nie, to nie jest spoiler! To było wiadome już po przeczytaniu pierwszego rozdziału! Akcja jest bowiem przewidywalna do bólu. Niczym nie jest w stanie czytelnika zaskoczyć.

I jeszcze ten język… Czy wtedy naprawdę świat składał się wyłącznie z samych poetów? I to takich, którzy uparli się mówić o najprostszych sprawach w jak najbardziej skomplikowany sposób? Choć przyznaję, że to jeszcze mogę zrozumieć, bo powieść powstała w połowie XIX wieku, kiedy to w romantycznej literaturze obowiązywał styl kwiecisty, rozwlekły i wykorzystujący wszystkie możliwości gramatyki w jednym zdaniu.

Jedyną zaletą jest ciekawe tło historyczne. Akcja dzieje się tym razem w Niderlandach, w XVII wieku i gdyby nie było tak słabo zarysowane, stanowiłoby poważny atut tej pozycji. Szkoda, że autor wolał się skupić na opisach uczuć nieszczęśliwego więźnia, zajmujących kilka stron ciągłego słowotoku, a zawierających treść, którą da się ująć jednym słowem: zrozpaczony.

Jako dzieciak, uwielbiałem powieści Dumasa. Dziś sam się sobie dziwię, co mnie tak do nich ciągnęło.

„Czarny tulipan” to typowe, dumasowskie romansidło, z akcją przewidywalną do bólu i irytującymi czarno-białymi postaciami. Po prostu, anioły i demony. Z jednej strony istoty tak czyste i niewinne, że brak im tylko aureoli, a z drugiej zepsute do cna potwory w ludzkiej...