Książka Rafała Tomańskiego nie była moją pierwszą lekturą dotyczącą Kraju Kwitnącej Wiśni, ale muszę przyznać, że była jedną z ciekawiej napisanych.
Bardzo spodobał mi się fakt, że pan Rafał, jak sam zresztą mówi, pisze z pozycji zwykłego gaijina, czyli obcokrajowca. Nie jestem specjalistką od kultury japońskiej, aczkolwiek interesuję się tą tematyką już od dłuższego czasu i odnoszę wrażenie, że żaden obcokrajowiec nigdy tak naprawdę nie zespoli się w pełni z japońską kulturą/społeczeństwem/życiem. Japończykiem po prostu trzeba się urodzić i żaden, choćby nie wiem jak długi, pobyt w tym niezwykłym kraju, tego nie zmieni.
Gdyby pan Rafał chciał stworzyć dzieło w pełni naukowe, książka liczyłaby pewnie sporo ponad 500 stron, jeśli i nie więcej. Japonia to kraj kontrastów, o którym można, zaiste pisać i rozmawiać godzinami. Tym bardziej podoba mi się fakt, iż pan Rafał, pokazując Japonię z punktu widzenia nie-Japończyka, przedstawia nam nie tylko ciekawostki, które mogą zachęcić do poznawania tej niezwykłej kultury, ale także podaje nam garść faktów czysto naukowych, np. odrobinę historii owego kraju.
Książka jest napisana językiem bardzo przystępnym, czyta się ją z dużą przyjemnością. I chociaż o większości ciekawostek, o których pisze pan Rafał, już wiedziałam, to jednak lektura tej książki była mi znacznie przyjemniejsza niż np. lektura pana Bruczkowskiego.
Książkę polecam tym, którzy Japonią się interesują, jako lekturę uzupełniającą, ale też i tym, którzy o Kraju Kwitnącej Wiśni chcieliby się po prostu czegoś dowiedzieć.

Książka Rafała Tomańskiego nie była moją pierwszą lekturą dotyczącą Kraju Kwitnącej Wiśni, ale muszę przyznać, że była jedną z ciekawiej napisanych.

Bardzo spodobał mi się fakt, że pan Rafał, jak sam zresztą mówi, pisze z pozycji zwykłego gaijina, czyli obcokrajowca. Nie jestem specjalistką od kultury japońskiej, aczkolwiek interesuję się tą tematyką już od dłuższego czasu...