Tytuł powieści Williama Tenna wydaje się dosyć sucharski, ale na szczęście to tylko pozory. "O ludziach i potworach" to wciągająca od początku do końca interesująca wizja ludzkości jako gatunku pasożytniczego. Pojawia się tutaj sugestywny obraz analogii człowiek-szczur, potwór-człowiek, Tenn wali po oczach tym porównaniem z subtelnością czołgu.
Oto inwazja obcych (potworów) na Ziemię zniszczyła wiele stuleci temu prosperującą cywilizację ludzką, sprowadzając gatunek do roli insektów żyjących w ścianach domostw potworów. Potwory to oczywiście gigantyczne monstra, których opis kojarzył mi się niezmiennie z wyglądem ogromnego stwora z końcówki filmu "The mist" z 2007 roku. Ludzkość żyje w odseparowanych od siebie szczepach, aż do chwili, gdy konieczne staje się podjęcie działań zmierzających do przetrwania ludzkości, które zamyka się w następującym przesłaniu:
"Człowiek posiada szereg cech charakterystycznych dla szczura i karalucha. Może jeść prawie wszystko. Może skutecznie zaadoptować się do różnych warunków życia. Może przetrwać jako jednostka, ale najlepiej czuje się w stadzie. Jeśli jest to możliwe, woli żyć z tego, co wytworzą inne istoty. Konkluzje są proste - został stworzony jako wyższego rzędu pasożyt. I tylko przez brak w jego wczesnym środowisku naturalnym odpowiednio potężnego żywiciela, zmuszony był żyć niezgodnie z naturą, polegając na własnych umiejętnościach".

Tytuł powieści Williama Tenna wydaje się dosyć sucharski, ale na szczęście to tylko pozory. "O ludziach i potworach" to wciągająca od początku do końca interesująca wizja ludzkości jako gatunku pasożytniczego. Pojawia się tutaj sugestywny obraz analogii człowiek-szczur, potwór-człowiek, Tenn wali po oczach tym porównaniem z subtelnością czołgu.
Oto inwazja obcych...