"KARGUL, PODEJDŹ NO DO PLOTA"…

Dla porządku przypomnę tylko, że „Sami swoi” to pierwsza część trylogii, zarówno w wersji kinowej (bardziej znana) oraz książkowej, do której poniżej się odniosę.

Na początku z rezerwą podchodziłem do osoby autora, a przede wszystkim do pomysłu spisania perypetii kultowych sąsiadów na papier. Obawiałem się ze to będzie jakiś „literacki hochsztapler”, ale poczytałem o tym panu i bardzo szybko poznałem prawdę. Kto, jak nie Mularczyk, byłby najwłaściwszą osobą do tego zadania i kto mógłby lepiej napisać tę książkę? Kto, jak nie TWÓRCA scenariuszy do całej trylogii Kargula i Pawlaka? Andrzej Mularczyk to m.in. pisarz oraz scenarzysta filmowy (jeden z najwybitniejszych), który ma także na swoim koncie słynny, wręcz kultowy dla naszych rodziców, serial „Dom”.

Książka bez widzianych choćby przez parę minut głównych aktorów (Hańczy i Kowalskiego) – ich mimiki, gestykulacji, akcentu – jest jak mecz bez kibiców albo szampan bez solenizantów, i żadna siła tego nie zmieni. To właściwie jedyny „pół-zarzut” pod adresem wersji papierowej, choć wiadomo, że nie da się sprawić, aby interaktywna para bohaterów wyskoczyła nam nagle spomiędzy kartek. Jest na to lekarstwo – OBEJRZYJCIE FILM, a właściwie cała trylogię.

Nie potrafię powiedzieć, jak odebrałbym książkową wersję, gdybym wcześniej nie widział choćby jednego filmu o Kargulu i Pawlaku. Oglądałem – MIAŁEM PRZYJEMNOŚĆ – po kilka razy, zwłaszcza Samych swoich oraz Kochaj albo rzuć (tę cześć uważam za najlepszą) i czytając, nie dość, że pamiętałem wiele scen i dialogów, to cały czas pod powiekami gościłem niezapomniane kreacje dwójki awanturniczych sąsiadów i cała ta wspaniała historia ożywała w moich rękach na nowo.

Jeśli nie widziałeś choć kilkunastu minut dowolnego filmu trylogii, to będzie zupełnie inny odbiór książki, niż u tych, co widzieli Hańczę i Kowalskiego w akcji.

A co więcej, muszę dodać, że niektóre książkowe sceny i dialogi zwłaszcza, były bardziej rozbudowane i wypadły nawet LEPIEJ NIŻ TE FILMOWE. Wiem co mówię, gdyż po lekturze przejrzałem jeszcze film. To niewątpliwa ZALETA wersji papierowej.

Pierwsza część to o wiele więcej powagi, refleksji, wzruszenia, zaś w dalszej części prym wiedzie POLSKA SATYRA W NAJLEPSZYM WYDANIU. Z początku potrafi ścisnąć za gardło, zaś z czasem przyprawić o permanentny ból brzucha, w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Powinna to być lektura szkolna, nie mam co do tego wątpliwości. WARTOŚCI, które sobą reprezentuje wykraczają daleko poza śmieszne sąsiedzkie perypetie. Obraz polskiej wsi, ziemia ojcowa, miłość do każdej grudki swojego pola, rodzina, obrona swoich bliskich, patriotyzm, waga danego słowa. Nigdzie nie ma tak dobrze, jak w domu, na swoim. I z kim toczyć kłótnie i boje na „śmierć i życie” jak nie ze swoimi.

HUMOR sytuacyjny, historyczny, kargulowo-pawlakowy. Niewyczerpane źródło niezatapialnych, ponadczasowych cytatów:
„Do prawdy jak do wesela, każdy musi dojrzeć.”
„Sąd sądem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie.”
„Ty lepiej pilnuj swoich gnid na głowie.”

Śmieszy. Wzrusza. Budzi liczne wspomnienia. Ponadczasowa.
Zarówno film jak i książka stanowią część polskiej kultury, z której możemy być dumni, którą znają starsze pokolenia i z pewnością poznają też przyszłe.

"KARGUL, PODEJDŹ NO DO PLOTA"…

Dla porządku przypomnę tylko, że „Sami swoi” to pierwsza część trylogii, zarówno w wersji kinowej (bardziej znana) oraz książkowej, do której poniżej się odniosę.

Na początku z rezerwą podchodziłem do osoby autora, a przede wszystkim do pomysłu spisania perypetii kultowych sąsiadów na papier. Obawiałem się ze to będzie jakiś „literacki...