Osobniki rodzaju męskiego mają 15 centymetrów wzrostu, ważą niespełna 300 gram, a w wieku 275 lat nadal są w sile wieku. Mają charakterystyczny dla siebie lekko zadarty nos oraz długie brody, na co dzień zaś noszą czerwone spiczaste czapki, pasy z torbą na narzędzia, filcowe buty, a także niebieskie bluzy. Są siedem razy silniejsze od dorosłego mężczyzny, mają przy tym lepiej rozwinięte zmysły smaku, węchu, dotyku i słuchu. Z kolei przedstawicielki rodzaju żeńskiego, choć mają podobny wzrost to ważą o 50 gram mniej, a po ukończeniu 350 lat dostają lekkiego zarostu. Ubierają się w szare i ciemnozielone stroje, które mają zapewnić im bezpieczeństwo. Na co dzień dbają o porządek i domowe ognisko, a także razem ze wszystkimi sąsiadkami wspólnie wychowują dzieci. Dziewczynki od najmłodszych lat uczą się robić na drutach, gotować oraz tkać, choć największą frajdę sprawia im karmienie butelką małych króliczków. Chłopcy zaś od trzynastego roku życia przechodzą pod opiekę ojców, którzy uczą ich stolarki i malarstwa. Skrzaty, bo o nich tutaj mowa to niezwykłe bajkowe postacie, z opowieściami o których spotykamy się już od najmłodszych lat. Za sprawą jednak Wila Huygena i Riena Poortvlieta poznajemy je z zupełnie innej strony, strony, która karze się nam zastanowić czy aby na pewno są one tylko fikcyjnymi postaciami.

Książka Huygena i Poortvlieta to niezwykle wydane kompendium wiedzy, którego tematem przewodnim są skrzaty, ich historia, zwyczaje, tradycje oraz legendy. To, co szczególnie przykuwa uwagę to skrupulatność autorów w przedstawieniu życia codziennego leśnych ludzików. Na stronach książki poznajemy więc schemat i etapy budowy domu, podstawowe narzędzia jakimi posługują się skrzaty, ich ulubione instrumenty muzyczne i melodie. Dowiadujemy się o ich metodach leczenia i transportowania rannych, o zakładaniu rodziny, o sposobach na prognozowanie pogody, o ich niezwykłych umiejętnościach. Poznajemy w końcu ich troski, zainteresowania oraz ulubione formy spędzania wolnego czasu. Na uwagę zasługuje także forma i jakość wydania książki, a przede wszystkim szata graficzna. „Skrzaty” w całości zostały wypełnione ilustracjami Riena Poortvlieta, które nadają im niezwykłego charakteru.

Chwilami zastanawiało mnie jednak czy ta książka jest aby na pewno przeznaczona dla dzieci. Sceny związane z nagością, ze znęcaniem się okropnych koboldów nad skrzatami wydawały mi się nader niestosowne, czy wręcz niesmaczne. Niemniej, po chwili refleksji zdałem sobie sprawę, że tworzenie książki dla najmłodszych czytelników, w której wszystko jest piękne i wspaniałe mija się trochę z celem wychowawczym. Zdaje się, że dużo lepiej jest od najmłodszych lat uczyć dzieci, iż na tym świecie istnieją złe rzeczy i źli ludzie. Może dzięki temu będą one trochę mniej łatwowierne i mniej narażone na skrzywdzenie ze strony innych osób.

Wydawać by się mogło, że w chwili, kiedy wkraczamy w dorosłość, w chwili, kiedy dom, praca, dzieci i rodzina wypełniają nam każdą wolną chwilę zatracamy w sobie resztki z natury dziecka, które kiedyś tkwiło w naszej duszy. Takie książki jednak jak „Skrzaty” pozwalają na niezwykły powrót do lat dzieciństwa, kiedy to wydawało się nam, że nie ma rzeczy niemożliwych. A poza tym, czy nie byłoby miło gdyby, gdzieś tam żyły małe leśne skrzaty, które doskonale znają się na roślinach leczniczych, które ochoczo pomagają zwierzętom, które na powitanie pocierają się nosami, które uwielbiają grać w piłkę, kurzyć fajkę i wieczorami słuchać śpiewu drozda?. W mojej ocenie to optymistyczna perspektywa.
więcej na www.expertkujawski.pl

Osobniki rodzaju męskiego mają 15 centymetrów wzrostu, ważą niespełna 300 gram, a w wieku 275 lat nadal są w sile wieku. Mają charakterystyczny dla siebie lekko zadarty nos oraz długie brody, na co dzień zaś noszą czerwone spiczaste czapki, pasy z torbą na narzędzia, filcowe buty, a także niebieskie bluzy. Są siedem razy silniejsze od dorosłego mężczyzny, mają przy tym...