Nie tak wygląda dobra książka, Panie Mendoza.
„Trzy żywoty świętych” to zbiór trzech bardzo nierównych opowiadań. Co zatem może je łączyć, czy tytułowa świętość? Może, ale według mnie raczej rozmyty zamysł autora, jakby pisząc sam właściwie nie wiedział co chciałby stworzyć. W efekcie do rąk czytelnika trafia książka, w której słowa prawdopodobnie mające być nośnikiem jakiejś treści, brzmią pusto i cóż, papierowo.
Pierwsze opowiadanie miało zadatki na coś niezłego. Mamy ciekawych bohaterów, nietypowy zwrot akcji. I, niestety, jakąś niepewność w prowadzeniu fabuły, przez co w gruncie rzeczy dobry pomysł nie zachwyca wykonaniem.
Następnie Mendoza serwuje nam opowiadanie jak hamburgera w barze szybkiej obsługi – może i zaspokaja na chwilę głód, ale wystarczy zmiąć papierek, żeby natychmiast o nim zapomnieć.
W trzecim, moim zdaniem najlepszym, jako ktoś zarabiający na życie pisaniem, puszcza czytelnikowi oko, poprzez bohatera parającego się tą samą co on profesją. Jednak jedyne na co mnie stać w odpowiedzi, to blady uśmiech. Może gdyby zmieniono kolejność i trzeci żywot byłby na początku książki, podeszłabym do całości z większym entuzjazmem.
„Trzy żywoty świętych” to książka przeciętna, ani nie wydobywająca talentu pisarza, ani nie pochłaniająca czytającego. Z kategorii „jeśli nie masz nic innego pod ręką, a jesteś na czytelniczym głodzie”.

Nie tak wygląda dobra książka, Panie Mendoza.
„Trzy żywoty świętych” to zbiór trzech bardzo nierównych opowiadań. Co zatem może je łączyć, czy tytułowa świętość? Może, ale według mnie raczej rozmyty zamysł autora, jakby pisząc sam właściwie nie wiedział co chciałby stworzyć. W efekcie do rąk czytelnika trafia książka, w której słowa prawdopodobnie mające być nośnikiem...