Do mediów mam stosunek, że tak powiem ambiwalentny. Z jednej strony wiem, że są potrzebne. Z drugiej, gdy popatrzy się, co czasami wyczyniają dziennikarze, to zaczynam mieć wątpliwości.
I z takim samym podejściem zaczynałem lekturę tej książki. Bo z jednej strony autorzy (dziennikarze) dawali nadzieję na to, że jest to książka napisana rzetelnie, bo w końcu dotyczy obszaru, na którym znają się lepiej niż dobrze. Z drugiej strony istniało ryzyko, że pewne kwestie zostaną przemilczane, gdyż pp. Legutko i Rodziewicz nie będą chcieli kalać własnego gniazda.
Po przeczytaniu kilkunastu stron moje obawy okazały się jednak zupełnie nieuzasadnione. „Mity czwartej władzy” są napisane w sposób bardzo profesjonalny. Świadczy o tym chociażby fakt, iż autorzy nie boją się pisać o „ciemniejszych” stronach dziennikarstwa. Są przy tym w miarę bezstronni, bo jeśli już opisują jakieś przykłady z życia wzięte, to dotyczą one zarówno mediów publicznych, jak i komercyjnych.
Napisanie, iż książką obala tytułowe mity, byłoby uproszczeniem. Autorzy opisując współczesne polskie media (bo tylko do takich się ograniczyli), starają się tłumaczyć, dlaczego sytuacja wygląda tak, a nie inaczej. Znalazło się też miejsce na ostrzeżenie nas (czyli widzów, słuchaczy, czytelników) przed tym co najgorsze w mediach, czyli przed manipulacją.
„Mity czwartej władzy” to lektura obowiązkowa, dla każdego kto obcuje ze współczesnymi mediami. Czyli dla praktycznie każdego z nas.

Do mediów mam stosunek, że tak powiem ambiwalentny. Z jednej strony wiem, że są potrzebne. Z drugiej, gdy popatrzy się, co czasami wyczyniają dziennikarze, to zaczynam mieć wątpliwości.
I z takim samym podejściem zaczynałem lekturę tej książki. Bo z jednej strony autorzy (dziennikarze) dawali nadzieję na to, że jest to książka napisana rzetelnie, bo w końcu dotyczy obszaru,...