"Noce i dnie" kończą się scenami powszechnej wędrówki ludów wywołanej przez I wojnę światową. "Przygody człowieka myślącego" tuż przed I wojną światową się rozpoczynają, by urwać się dosyć nieoczekiwanie scenami opuszczania Warszawy przez jej mieszkańców po upadku Powstania Warszawskiego. Ta sama szeroka epicka narracja, dbałość o szczegóły w opisach codziennego życia, dyskusje, w których moralność, poczucie przyzwoitości jest tematem numer jeden. Ja to lubię. Subtelnie zarysowane postacie, sympatia w opisywaniu ich charakterów i losów nadaje powieści niezwykłej wartości. Dąbrowska leczy egocentryzm, chorobę, na którą zapada bardzo wielu z nas. Przyglądając się jej bohaterom - niejednoznacznym, ale takim, w których "coś jest", zdajemy sobie sprawę, ze wśród ludzi otaczających nas także wielu nosi w sobie to "coś".
Zawsze też z zainteresowaniem obserwuję, jak sobie pisarze żyjący i publikujący w PRL,radzili z drażliwymi politycznie tematami. Oczywiście, ze dziś można mieć wiele zastrzeżeń, ale książka była przecież pisana w latach stalinizmu i czasach Gomółki, a publikowana w 1970 roku. Jak na te daty, to jest nieźle.

"Noce i dnie" kończą się scenami powszechnej wędrówki ludów wywołanej przez I wojnę światową. "Przygody człowieka myślącego" tuż przed I wojną światową się rozpoczynają, by urwać się dosyć nieoczekiwanie scenami opuszczania Warszawy przez jej mieszkańców po upadku Powstania Warszawskiego. Ta sama szeroka epicka narracja, dbałość o szczegóły w opisach codziennego życia,...