6/10 – DOBRY

Żywy człowiek w Piekle ma po prostu przesrane. Stark wie o tym najlepiej, spędził tam przecież jedenaście długich lat. Chcąc przetrwać w tym ekstremalnie nieprzyjaznym środowisku, został zmuszony do tego, by nauczyć się sobie jakoś radzić. Przyswoił więc kilka infernalnych trików, podszkolił się w sztuce walki i został zabójcą na zlecenie. Kiedy jednak przydarza się okazja do ucieczki z Piekła, Stark jej nie marnuje i powraca na ziemię, by dokonać zemsty. Nigdy bowiem nie zapomniał o ludziach, których kiedyś nazywał kumplami, a którzy to przyczynili się do jego zesłania w otchłań. Stark nie jest już jednak taki sam jak jedenaście lat temu, teraz zarówno w Piekle jak i na Ziemi rozpoznawany jest lepiej jako Ponury Piaskun.

Wystarczy poczytać sobie co nieco w internecie o Richardzie Kadreyu i jego artystycznej twórczości, by stwierdzić oczywisty fakt – ten gość ewidentnie jest świrem. Książka którą napisał to pełna czadowej akcji powieść o zdradzie i zemście, w której Ziemia jest przedmiotem sporu i miejscem walki pomiędzy siłami Nieba i Piekła. Wizja świata jaką stworzył autor jest nader pociągająca, to spowite w oparach alkoholu i nikotyny miejsce pełne przemocy, magii oraz najrozmaitszych nieziemskich istot. Kompilacja gęstego klimatu i wartkiej akcji, na której oparta została powieść Kadreya, ani przez chwilę nie pozwalała mi się nudzić. Na to w trakcie lektury po prostu nie miałem czasu. Jednak tuż po jej zakończeniu i odłożeniu książki na półkę, zacząłem sobie uświadamiać niedociągnięcia „Ponurego Piaskuna”. Nie da się ukryć, że to pozycja nierówna, momentami mocno naciągana, a bohaterowie w niej występujący są bardzo powierzchowni. Z drugiej strony jednak wydaje mi się, że owe braki nierozłącznie związane są ze specyfiką tego typu literatury.

„Ponury Piaskun” wydaje się być hołdem autora dla kina spod znaku litery „B”, a w szczególności tak zwanych „spaghetti westernów”. Jest to ocierający się o kicz produkt, będący połączeniem komiksu „Spawn” ze stylistyką filmów kręconych przez Roberta Rodrigueza lub Quentina Tarantino. Dzieło Kadreya odmóżdża niczym tania wóda, w przeciwieństwie do niej, nie pozostawia jednak demolującego łeb uczucia kaca. Jak dla mnie git! Polecam.

6/10 – DOBRY

Żywy człowiek w Piekle ma po prostu przesrane. Stark wie o tym najlepiej, spędził tam przecież jedenaście długich lat. Chcąc przetrwać w tym ekstremalnie nieprzyjaznym środowisku, został zmuszony do tego, by nauczyć się sobie jakoś radzić. Przyswoił więc kilka infernalnych trików, podszkolił się w sztuce walki i został zabójcą na zlecenie. Kiedy jednak...