Igrzyska polecają mi trzy osoby.
Czytam opinie, śledzę fora fanów tej książki. Mam coraz mniejszą ochotę ją przeczytać. "Kogo wolisz, Pete a może Gejla?", "Fajniejsze nawet od Zmierzchu!" i inne tym podobne opinie sprawiają, że gdybym przypadkiem nie natknęła się na Igrzyska w Empiku, nigdy bym ich zapewne nie przeczytała. Zamawianie opowieści dla nastolatek przez internet czy choćby fatygowanie się do biblioteki żeby wypożyczyć... Nie, to nie ja. Pierwsza strona, pierwsze wrażenie? Pisane w znienawidzonym czasie teraźniejszym. No cóż, chyba oszalałam, skoro idę z tym do kasy. Miałam przecież iść na pizzę. Tak, z pewnością oszalałam.
Docieram do domu ('pyszna pizza na cienkim cieście'), siadam na tarasie, jest mi gorąco i niewygodnie. Czytam.
Pierwszy rozdział, drugi... Zapowiada się na romans. Ciekawe, czy w sklepie przyjmą reklamację, jeśli im powiem, że nic nudniejszego nie widziałam na oczy?
Mimo wszystko, czytam dalej. To nawet zabawne.
50 stron, 100, 200.
Mama woła mnie, mam się wreszcie wziąć za sprzątanie. Dlaczego nie mogę przestać czytać?

Ta książka uzależnia i uczy (patrz: pisane w znienawidzonym czasie teraźniejszym). Nie można się od niej uwolnić. Jest jak pewna roślina z Harry' ego Pottera- im bardziej chcesz się od niej uwolnić, tym mocniej cię unieruchamia, po chwili może nawet zabić (czas w tym nudnym, monotonnym świecie).

Igrzyska polecają mi trzy osoby.
Czytam opinie, śledzę fora fanów tej książki. Mam coraz mniejszą ochotę ją przeczytać. "Kogo wolisz, Pete a może Gejla?", "Fajniejsze nawet od Zmierzchu!" i inne tym podobne opinie sprawiają, że gdybym przypadkiem nie natknęła się na Igrzyska w Empiku, nigdy bym ich zapewne nie przeczytała. Zamawianie opowieści dla nastolatek przez internet...