Pierwsze co zauważam w recenzjach to fakt, że wszyscy rozpływają się nad książką. Szczerze mówiąc to podobała mi się bardzo, ale nie uważam, że jest rewelacyjna. Przyznaję jednak, że przeczytałam ją w jeden dzień. Po prostu kiedy zaczęłam, nie mogłam się od niej oderwać i musiałam się dowiedzieć jak Katniss sobie poradzi.

Podoba mi się wykreowany świat, po prostu zawsze lubiłam czytać o różnych wizjach przyszłości naszego świata. Tutaj mamy bezwzględny świat, jego reguły i kontrasty fascynują. Aż człowiek sam ma ochotę się zbuntować przeciwko obowiązującej władzy. Właśnie głównie ze względu na samą wizję Panem, państwa otoczonego przez 12 dystryktów, skusiłam się na lekturę "Igrzysk śmierci". Tytułowe Głodowe Igrzyska przerażają swoją realnością. Muszę przyznać, że czytając o przygodach Katniss i pozostałych trybutów czułam jakbym tam była, jakbym uganiała się z nią po lesie i uciekała przed niebezpieczeństwami.

Sama główna bohaterka niestety często mnie drażniła. Zacznę jednak od jej zalet. Narracja jest pierwszoosobowa, więc wszystko widzimy oczami Katniss Everdeen, którą jest twardą babką. Ona po prostu zawsze sobie radzi, umie polować, świetnie strzela z łuku i łazi po drzewach lepiej niż niejeden chłopak. To akurat mi się podobało, bo dość już mam pokracznych niewiast zdanych na swoich nieziemsko przystojnych, obdarzonych nadludzkimi zdolnościami partnerów. Katniss pod tym względem imponuje. Niestety jest też bardzo nieufna i buduje wokół siebie mur, bo nie chce zostać zraniona. Najgorsze jednak do przebrnięcia w lekturze były chwile, kiedy Katniss nie wie, co właściwie czuje. Pogubiła się i nie wie, co jest udawane, a co płynie prosto z jej serca. Przemyślenia tej dziewczyny w takich momentach po prostu działały mi na nerwy i zastanawiałam się, czego ona tak naprawdę chce, co nią kieruje i czemu po prostu nie może szczerze powiedzieć na głos co myśli (miała parę momentów, kiedy nie musiała się bać, że jej słowa dotrą do nieodpowiednich uszu). Może jednak jest to zamierzona cecha skomplikowanego charakteru głównej bohaterki? Może o to chodzi, że ona sama nie wie czego chce i co właściwie zmieniło się w jej życiu i w niej samej?

Polecam książę, bo naprawdę wciąga i osobiście uważam, że była warta czasu, jaki poświęciłam na jej lekturę. Pomimo paru negatywnych odczuć jakie wywołała we mnie główna bohaterka, muszę oddać autorce sprawiedliwość. Dawno nie czytałam książki, która przykułaby mnie do siebie na cały dzień, i nie pozwoliła oderwać się od niej aż do ostatniej strony.

Pierwsze co zauważam w recenzjach to fakt, że wszyscy rozpływają się nad książką. Szczerze mówiąc to podobała mi się bardzo, ale nie uważam, że jest rewelacyjna. Przyznaję jednak, że przeczytałam ją w jeden dzień. Po prostu kiedy zaczęłam, nie mogłam się od niej oderwać i musiałam się dowiedzieć jak Katniss sobie poradzi.

Podoba mi się wykreowany świat, po prostu zawsze...