Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kociołek i jego ekipa i tym razem byli świetni. Solidna porcja śmiechu i mordobicia. Ciut tylko ten tom podobał mi się mniej niż dwa pierwsze.

Kociołek i jego ekipa i tym razem byli świetni. Solidna porcja śmiechu i mordobicia. Ciut tylko ten tom podobał mi się mniej niż dwa pierwsze.

Książka podobała mi się dużo bardziej niż przewidywałam przed lekturą, a już wtedy byłam pewna, że ta opowieść przypadnie mi do gustu. Humor zawarty w książkach pana Mortki zawsze mnie rozkłada na łopatki, scena z księżną i beczką sprawiła, że śmiałam się w głos, a było już blisko północy (sąsiedzi na pewno słyszeli). Sposób pisania autora też sprawił, że szybko, sprawnie i bardzo przyjemnie poznawałam historię Kociołka i jego kompanii. Tym czego się nie spodziewałam, a co skradło totalnie moje serce swoim klimatem był wątek tytułowego Złego. Nagle czułam się jakbym wdepnęła w świat Wiedźmina, ale w sumie nie, bo to była inne, jednak przypominało mi to co było dla mnie bardzo klimatyczne u pana Sapkowskiego. "Nie ma tego Złego" bardzo polecam - można się uśmiać wędrując z barwną kompanią ku przygodzie, która jednak okazuje się misją dużo większej wagi niż się na początku wydawało.

Książka podobała mi się dużo bardziej niż przewidywałam przed lekturą, a już wtedy byłam pewna, że ta opowieść przypadnie mi do gustu. Humor zawarty w książkach pana Mortki zawsze mnie rozkłada na łopatki, scena z księżną i beczką sprawiła, że śmiałam się w głos, a było już blisko północy (sąsiedzi na pewno słyszeli). Sposób pisania autora też sprawił, że szybko, sprawnie i...

Może zacznę od tego, że kompletnie nie spodziewałam się, że ta książka mi się spodoba. W ogóle nie spodziewałam się po niej za dużo. Kupiłam kiedyś w formie e-booka z myślą o lekkiej lekturze na czas bloku czytelniczego. Jak się okazuje rzeczywiście jest to taka właśnie książka, ale dziwnym jest to, że wciągnęła mnie tak bardzo, że gdy zaczęłam czytać nie mogłam się oderwać, aż doszłam do ostatniej kartki. Zatraciłam się i jakoś tak mi 4 godziny wieczoru uciekły. Miałam fun z lektury, a to chyba najważniejsze. Powiem szczerze, że jestem świadoma wszelkich wad konstrukcyjnych i naprawdę wiele bym w tej opowieści poprawiła, zmieniła i rozbudowała, a mimo wszystko fabuła mimo to do mnie trafiła. Dobra, trzeba by aby książka ta była dłuższa, bohaterowie mogliby mieć głębsze profile, a relacja naszej pary jak na mój gust powinna się rozwijać DUŻO WOLNIEJ. Ale, kurcze, to „ale”… W moim odczuciu to naprawdę był materiał na dobrą książkę i boli mnie, że autorka sobie z nim nieumiejętnie poradziła, jakoś tak prześlizgnęła się po powierzchni, podczas czytelnik czuje, że można by tam dużo więcej literacko zdziałać. Jednak muszę wziąć pod uwagę jakiego rodzaju z założenia miała to być książka i tu rozgrzeszam w głowie część wad „Pięknych blizn” (a części nie dam rady wybaczyć pani Le Carre, bo zachowanie głównej pary w szpitalu w pewnej scenie mocno mnie zabolało z psychologicznego punktu widzenia, czyt.: miałam duże WTF xD). I mimo całego ogromu zarzutów i wad jakie nasuwały mi się podczas czytania i teraz, kiedy znam już tę historię, przyznaję bez bicia, że książka umiliła mi czas i nie cringowałam tyle co przy innych romansach erotycznych. A to wszystko dlatego, że historia zaczyna się naprawdę fajnie (wzmianki w narracji wprost z Władcy Pierścieni były miłe <3). Mamy tu zamczysko, nianię zatrudnioną do pracy z nieśmiałym dzieckiem i tajemniczego pana domu, który odsunął się od świata i ukrywa twarz za maską. Podczas lektury miałam nieodłączne skojarzenia z „Tajemniczym ogrodem”, „Jane Eyre” czy „Upiorem z opery”, te wątki były naprawdę spoko. Wykonanie tej romansowej części było trochę sztampowe i za bardzo instant love, ALE nadal oceniłam książkę jako dobrą i widzę, że nie bardzo umiem wytłumaczyć sama przed sobą dlaczego tak się stało xD Miła, szybka lektura, która mogła w umyśle innego autora zaowocować czymś jeszcze lepszym. Pomimo to mam wrażenie, że do niej jeszcze wrócę, bo ma wartościowe przesłanie i zostawiła po sobie jakiś taki pozytywny vibe w mojej głowie.

Może zacznę od tego, że kompletnie nie spodziewałam się, że ta książka mi się spodoba. W ogóle nie spodziewałam się po niej za dużo. Kupiłam kiedyś w formie e-booka z myślą o lekkiej lekturze na czas bloku czytelniczego. Jak się okazuje rzeczywiście jest to taka właśnie książka, ale dziwnym jest to, że wciągnęła mnie tak bardzo, że gdy zaczęłam czytać nie mogłam się...