Książka, do której przymierzałam się dość długo. Ukazała się już dwa lata temu, a ja od początku wiedziałam, że muszę ją przeczytać, bo uwielbiam takie historie. Jednak kupiłam ją dopiero teraz, podczas lektury Wieków światła, gdy czułam, że muszę odreagować przy lżejszej lekturze. I Baśniobór doskonale wypełnił to zadanie.
Główni bohaterowie to rodzeństwo: rozsądna Kendra i żądny przygód Seth. Ich rodzice muszą wyjechać na dwa tygodnie i jedyne osoby, które mogą się nimi zająć, to trochę dziwni i nieprzystępni dziadkowie ze strony taty, którzy w dodatku dają do zrozumienia, że wizyta dzieci jest im nie na rękę. Po przyjeździe okazuje się, że babci nie ma, a dziadek tłumaczy jej nieobecność w dość mętny sposób. Ponadto już na wstępie przedstawia im listę zakazów, też słabo uargumentowanych (np. nie można wchodzić do lasu, bo są tam kleszcze). Od samego początku widać jednak, że nie jest to zwykłe miejsce, a mieszkańcy posiadłości skrywają jakieś tajemnice. Okazuje się, że dziadek i babcia są strażnikami Baśnioboru, czyli rezerwatu magicznych stworzeń. Tak rozpoczyna się pełna przygód historia.

Myślę, że to naprawdę doskonała lektura dla młodzieży. Jest tu wszystko, co powinno być: działające na wyobraźnię stworzenia (choćby wróżki, golem czy wiedźma), fajnie stworzone postaci (choć mi trochę dziwne wydały się relacje między babcią a dziadkiem, ale cóż, ja nie jestem przecież grupą docelową, a młodszych czytelników takie niuanse mogłyby znużyć), wartka akcja, wszystkie szczegóły ze sobą powiązane.
Mi książka bardzo się podobała, choć z żalem zauważyłam, że chyba jestem już na nią za stara. Choć czytałam ją z przyjemnością, to nie opuszczało mnie wrażenie, że to nie dla mnie została napisana. Pozostaje mi powtórzyć za Christopherem Paolinim: żałuję, że nie mogłam jej przeczytać, kiedy byłam dzieckiem. Na pewno za kilka lat podsunę ją mojej córce i myślę, że będzie absolutnie zachwycona. Jeśli ktoś ma dzieci czy kuzynów w wieku 9 lat+, to w ciemno może kupować tę książkę na prezent (choć jest duże ryzyko, że już ją czytały, bo to chyba spory hit).
Opisywana powieść to tylko pierwsza część pięciotomowego cyklu. Czy sięgnę po resztę? Nie wykluczam. Teraz skupię się na poważniejszych lekturach, ale na pewno przyjdzie moment, gdy znów będę chciała odreagować, a wtedy to będzie pierwsza rzecz, o jakiej pomyślę.
Ach! I na koniec oczywiście muszę zaznaczyć, że bardzo mi się podoba okładka. Idealnie oddaje atmosferę książki. Jak komuś podoba się ilustracja z okładki – nie zawiedzie się i treścią powieści.

Więcej moich opinii o książkach znajdziecie tu:

barakudatoja.blogspot.com. Zapraszam!

Książka, do której przymierzałam się dość długo. Ukazała się już dwa lata temu, a ja od początku wiedziałam, że muszę ją przeczytać, bo uwielbiam takie historie. Jednak kupiłam ją dopiero teraz, podczas lektury Wieków światła, gdy czułam, że muszę odreagować przy lżejszej lekturze. I Baśniobór doskonale wypełnił to zadanie.
Główni bohaterowie to rodzeństwo: rozsądna Kendra...