Wiecie co sobie pomyślałam zamykając tę książkę po raz ostatni?
Po pierwsze, że za te 5 zł, które mnie kosztowała mogłam mieć fajny lakier do paznokci z promocji z miejscowej drogerii, a po drugie, że to książka w sam raz na Wielki Post. Istna Droga przez mękę.
Szkoda, że dopiero na ostatnich stronach Autorka przyznała się do chaotyczności, tzw. „braku laku” w książce i swoim zamiłowaniu do słowotwórczości. Szkoda, bo nie czytałabym dalej. Swoją drogą, dobry chwyt marketingowy takie przyznawanie się do wad na końcu.
Jak zwykle wyniosły opis książki oraz opinie wyrozumiałych czytelników mnie nabrały. Skłoniły do jej zakupu i przeczytania. Miałam nadzieję, że będzie to faktycznie książka o walce o zdrowie, poszukiwaniu sensu, nadziei, życiu na przekór, z uśmiechem pomimo trudności… Zamiast tego, rzucają się w oczy ciągle podkreślane przez Autorkę kwestie: o trudzie poruszania się, ile to metrów udało się jej przejść, ile przystanków zrobić z okazji tego spaceru, że nie lubi wątróbki, charakteryzuje się kaczym chodem, i jest atrakcyjną kobietą..
Nie chcę zabrzmieć oschle. Mam świadomość tej choroby skądinąd mi znanej. Wiem, jak bardzo potrafi być ciężko i jak różne fazy przechodzi chory na SM. Mam do tego szacunek. Ale jeśli czytam: „gadugadałam” zamiast normalnego: rozmawiałam, „rimemba” zamiast: pamiętaj, „sunsiad” zamiast: sąsiad, „kufa” (bez komentarza), „poniedzielnika”, „esem-zesrem”, „pintek” …to mnie - delikatnie rzecz ujmując - zwyczajna, ludzka złośliwość dotyka.
I nie ma zmiłuj gdy czytam o braku szacunku osoby chorej względem innych chorych: „Więc nie dość, że pójdę to jeszcze spróbuję choć przez chwilę iść sama. Sunsiad z pokoju obok powiedział mi, że mam wziąć wózek, bo nie dojdę. Co innego on. Niech się nie chwali. Ja przynajmniej nie dotyka lewym uchem do lewego ramienia, jak ona mana stałe..”
To wszystko mija się z dobrym wychowaniem i estetyką literacką. Dopuściłabym ewentualnie w odniesieniu do siebie, swojego stanu, a nie do drugiego, chorego człowieka..
Cóż.. Nie każda lektura musi być trafioną. Jeśli szukacie książki, w której odnajdziecie motywację do walki, powiew ożywczej siły bądź optymizmu.. Nie tędy droga. Dowiecie się jedynie paru ciągle powtarzających się informacji o Autorce mającej (w moim przekonaniu) wysokie mniemanie o sobie.
Biorąc pod uwagę wrażenia po przeczytaniu książki: pierwsza gwiazdka za ładny kolor okładki, wpasuje mi się w kolorystykę pokoju ;), druga za niewielką ilość stron, biorąc pod uwagę nudną i trudną do zniesienia treść, a trzecia za.. hm, no jakby nie patrzeć napisanie tej książki, odwagę, spełnione marzenie chorej.. Niech będzie: 3/10.

Wiecie co sobie pomyślałam zamykając tę książkę po raz ostatni?
Po pierwsze, że za te 5 zł, które mnie kosztowała mogłam mieć fajny lakier do paznokci z promocji z miejscowej drogerii, a po drugie, że to książka w sam raz na Wielki Post. Istna Droga przez mękę.
Szkoda, że dopiero na ostatnich stronach Autorka przyznała się do chaotyczności, tzw. „braku laku” w książce i...