Jest to filozofia w dużej mierze oszukańcza, która ukrywa swój fundament przed nie wtajemniczonym czytelnikiem. Na powierzchni rozchodzi się o tytułową dialektykę negatywną, czyli sytuację, gdzie zarówno podmiot jak i przedmiot są niepewne, negatywne ("rzecz nie równa się swojemu pojęciu"). Na tym etapie tkwi jednak oszustwo: Adorno nie mówi wprost, że dla niego pozytywność tak naprawdę istnieje, tyle że jest ona związana z tradycją krwi, do której należeli tacy autorzy jak sam Adorno właśnie, Freud, Husserl, Spinoza, Wittgenstein, Marks, Benjamin czy Horkheimer. Interpretację idącą w tą właśnie stronę eksploruje choć nie potępia pozycja "The origin of negative dialectics" Susan Buck-Morss.

Jest to filozofia w dużej mierze oszukańcza, która ukrywa swój fundament przed nie wtajemniczonym czytelnikiem. Na powierzchni rozchodzi się o tytułową dialektykę negatywną, czyli sytuację, gdzie zarówno podmiot jak i przedmiot są niepewne, negatywne ("rzecz nie równa się swojemu pojęciu"). Na tym etapie tkwi jednak oszustwo: Adorno nie mówi wprost, że dla niego pozytywność...

Coś w tym jest, gdy nawet heglista przyznaje: zobacz, Hegel błądził. Wcale nie nawiązywał do Heraklita.

A później stwierdzając, że skoro Heglowi nie wyszło to trzeba jeszcze bardziej się przyłożyć w tłumieniu racjonalnej myśli (ratio).

Coś w tym jest, gdy nawet heglista przyznaje: zobacz, Hegel błądził. Wcale nie nawiązywał do Heraklita.

A później stwierdzając, że skoro Heglowi nie wyszło to trzeba jeszcze bardziej się przyłożyć w tłumieniu racjonalnej myśli (ratio).