Wysoka nota za perpetualną świeżość wykładu. Niezależnie od momentu XX wieku, przytoczone tu pojęcia i obserwacje są jak najbardziej trafne, także dla Polski w roku 2023. Bywa chaotyczny, ale tak to już jest z wykładami - słowo mówione jest bardziej efemeryczne niż wielokrotnie zredagowany tekst przeznaczony do publikacji.

Wysoka nota za perpetualną świeżość wykładu. Niezależnie od momentu XX wieku, przytoczone tu pojęcia i obserwacje są jak najbardziej trafne, także dla Polski w roku 2023. Bywa chaotyczny, ale tak to już jest z wykładami - słowo mówione jest bardziej efemeryczne niż wielokrotnie zredagowany tekst przeznaczony do publikacji.

Tekst ten jest o tyle słaby, że w niczym mnie nie poruszył, niczym nie zadziwił. Jednostronność Adorna, pogarda wobec owego "tępego" nacjonalisty jest tylko przejawem jego zacietrzewienia.
Tekst ten jest raczej na poziomie politycznej publicystyki z jakiejś "Gazety Wyborczej". Zabawne jest, że wydawcą tego źródła jest post-katolicki "Znak". Prawdziwy intelektualista patrzy raczej na konkretną osobę, nie na chorągiewkę, z którą się ją identyfikuje. Mówiąc wprost - nie każdy nacjonalista jest debilem i kłamcą.
Wyjątkowo bekowo prezentuje się jego reakcja na naukowe sprzeciwienie się jego metodologii. Przywołam więc tu cytat, który chyba jest najciekawszy w całym dziełku, a nie świadczy to moim zdaniem dobre o Adornie.

"Gdy jednak zaczyna się tylko mówić o osobowości autorytarnej, to zaraz znajdą się tacy, którzy w bardzo naukowy sposób wytłumaczą, że nie da się przedstawić dowodu na istnienie takiej osobowości, że nie da się jej wykazać niezbędnymi i dokładnymi metodami statystycznymi i czymkolwiek tam jeszcze [sic! - przyp. Dantiusz] można by to zrobić. Ci ludzie będą wykorzystywać metody jakiegoś wypaczonego pozytywizmu do tego, by hamować doświadczenie, żywe doświadczenie" (s. 36-37).

Jako wypaczony pozytywista - hamuję "żywe doświadczenie" Adorna - i jestem z tego dumny. XD

Tekst ten jest o tyle słaby, że w niczym mnie nie poruszył, niczym nie zadziwił. Jednostronność Adorna, pogarda wobec owego "tępego" nacjonalisty jest tylko przejawem jego zacietrzewienia.
Tekst ten jest raczej na poziomie politycznej publicystyki z jakiejś "Gazety Wyborczej". Zabawne jest, że wydawcą tego źródła jest post-katolicki "Znak". Prawdziwy intelektualista patrzy...

Zapis wykładu, z którego dowiadujemy się czym jest prawicowy radykalizm, jakie techniki manipulacji stosują jego zwolennicy i na co zwrócić uwagę by móc się przed nim bronić. Niezwykle aktualny, choć wygłoszony 55 lat temu.

Zapis wykładu, z którego dowiadujemy się czym jest prawicowy radykalizm, jakie techniki manipulacji stosują jego zwolennicy i na co zwrócić uwagę by móc się przed nim bronić. Niezwykle aktualny, choć wygłoszony 55 lat temu.

Widmo krąży nad Europą, widmo nacjonalizmu.
Nastawiałem się na bardziej przenikliwą analizę, jednak większość tych treści przeczytałem już u rówieśnika Adorno ze szkoły frankfurckiej, a mianowicie u Ericha Fromma; którego serdecznie polecam.

Widmo krąży nad Europą, widmo nacjonalizmu.
Nastawiałem się na bardziej przenikliwą analizę, jednak większość tych treści przeczytałem już u rówieśnika Adorno ze szkoły frankfurckiej, a mianowicie u Ericha Fromma; którego serdecznie polecam.

Nowy prawicowy radykalizm jest starym wykładem z lat 70. wygłoszonym na Uniwersytecie Wiedeńskim przez socjologa Theodora Adorno.
Autor porusza kwestię dosyć precyzyjnie, demontując metody jakie stosowali wtedy radykałowie prawicowi oraz postuluje nie unikanie tematu i walkę (merytoryczną dodam, argumentacją) z tym ekstremizmem.
Lektura dosyć aktualna, z której można wiele wyciągnąć niekoniecznie posiadając poglądy lewicowe.
Przede wszystkim wyczula czytelnika na współczesne metody manipulacji oraz na to co może się stać, jeżeli będziemy ignorować skrajne ruchy i pozwalać im na za wiele.
Bardzo dobre jest też znajdujące się posłowie, gdzie autor przenosi wykład Adorno do XXI wieku i wyjaśnia w jakich kwestiach autor miał rację (a co przerażające, chyba we wszystkich miał)

Nowy prawicowy radykalizm jest starym wykładem z lat 70. wygłoszonym na Uniwersytecie Wiedeńskim przez socjologa Theodora Adorno.
Autor porusza kwestię dosyć precyzyjnie, demontując metody jakie stosowali wtedy radykałowie prawicowi oraz postuluje nie unikanie tematu i walkę (merytoryczną dodam, argumentacją) z tym ekstremizmem.
Lektura dosyć aktualna, z której można...