[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Niepokojące są dla mnie informacje o kolejnych, nowych książkach poruszających temat zaburzeń psychicznych. Absolutnie nie dlatego, że w jakiś sposób chcę strącać ludzi z takimi problemami na margines. Jednakże jest w tym pewna przestroga - jeżeli temat cieszy się popularnością, oznacza to, że jest na niego zapotrzebowanie, a skoro ono istnieje, można wysnuć wniosek, że chorych w naszym społeczeństwie przybywa.
Z drugiej strony milczenie jest chyba najgorszym z możliwych wyjść w takiej sytuacji. Należy krzyczeć głośno i uczulać. To może dziać się koło Ciebie.
Karolina Otwinowska - studentka psychologii, od całkiem niedawna pisarka, która w swoich książkach opowiada o piekle przeżytym w swym młodym życiu. Debiutowała w 2009 roku książką Dieta (nie) życia, która była osobistym dziennikiem jej zmagań z anoreksją, tułaczką po szpitalach i wielkim zagubieniem we współczesnym świecie. "Dietę (nie) życia" można pokrótce scharakteryzować jak wiele innych książek o tej tematyce - historia małej dziewczynki, która z jakiegoś powodu zaczyna się odchudzać, brnie w zrzucanie ciałka nie zdając sobie sprawy, że już dawno przekroczyła cienką granicę między zwykłą dietą odchudzającą, a poważną chorobą. Bohaterka ląduje kilka razy w szpitalu, w międzyczasie wychodzą na wierzch rodzinne brudy. Następnie następuje zwrot, w którym bohaterka dochodzi do skraju wyczerpania i przerażona zaczyna szukać wreszcie pomocy. W moich słowach brzmi to banalnie, jednak zapewniam - nie ma się z czego śmiać. Większość książek o zaburzeniach odżywiania kończy się w momencie, gdy bohaterka podejmuje leczenie, lub właśnie je kończy. Gdy "Świat Książki" wypuścił "Historię mojego (nie) ciała", byłam bardzo ciekawa, co po ukończeniu swojej pierwszej książki Otwinowska chciałaby nam jeszcze powiedzieć.
Jeżeli chcecie sięgnąć po tę książkę, oczekując dramatycznych zmagań z chorobą, porażających zwrotów w wartkiej akcji, lekko przyswajalnej fabuły, możecie dać sobie spokój. Jeżeli jednak chcielibyście wniknąć w świat osoby zaburzonej, dowiedzieć się, dlaczego młoda, zdrowa kobieta głodzi się i wymiotuje - koniecznie przeczytajcie.
Historia nie jest pisana w sposób łatwy. Była to swoista autoterapia autorki, o dużym ładunku emocjonalnym. Tak jak trudno zrozumieć istotę zaburzeń odżywiania, tak trudno będzie czytać tę książkę. Spotykamy się z główną bohaterką po raz drugi w momencie, gdy postanawia zmienić swoje życie, przestać wyładowywać frustracje na swoim organizmie i poukładać sobie życie. Można pomyśleć - szczytna idea, będę ci kibicować. Tak, jednak w wielu filmach, publikacjach i wywiadach nie pokazuje się tego drugiego oblicza choroby, kiedy to terapia i zdrowienie wywraca życie do góry nogami. Zaburzenia odżywiania są trochę jak nałogi - chorzy usiłują zagłodzić (lub przejeść) ból. Dopiero zaprzestanie tych czynności powoli otwiera furtkę do sedna tego bólu. Zdrowienie z zaburzeń łaknienia to nie tylko płakanie w gabinecie psychologa. To przede wszystkim wyjście z kokonu, jaki choremu daje choroba. Kolczastego kokonu, który chroni go przed światem zewnętrznym i meandrami własnej psychiki. Częstym następstwem anoreksji jest popadanie w drugą skrajność - czyli bulimię. Nieumiejętność zerwania ze starymi nawykami, lub wywracanie ich "na lewą stronę" - brnięcie w drugą skrajność. Osoba zdrowiejąca nie potrafi jeść normalnie, bo nie potrafi umiejscowić w sobie poczucia "normy".
Książka zawiera dużo przemyśleń autorki na temat zamykania się we własnych schematach, zagubienia i rozpaczy oraz mechanizmów, które pchają osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania w koło choroby. Trochę uciążliwe były nieustanne metafory jedzeniowe. Naprzemiennie z refleksjami można przeczytać korespondencję autorki z trenerem, który towarzyszy jej przy odzyskiwaniu formy oraz zdrowych nawyków żywieniowych. Niejednokrotnie odnosiłam wrażenie, że autorka jeszcze nie do końca jest zdrowa. Chorobliwy perfekcjonizm przerzucała nawet na wdrażanie się w tajniki zdrowego trybu życia. Perfekcjonizm to perfekcjonizm, bez względu w jakiej formie - w nadmiarze frustruje. Przeplatanie historii, refleksji i listów przyprawiało trochę o ból głowy, gdy myśl urwana w połowie zastępowana była czymś innym. Jest jednak pewna zaleta w tej formie opowieści - jeżeli kiedyś zastanawialiście się, co czują osoby chore, możecie to zaobserwować już w konstrukcji książki - myślą i czują równie chaotycznie, jak jest napisana ta historia.

Jest to obowiązkowa pozycja dla każdego, kto uważa, że anoreksja czy bulimia to fanaberia nastolatek, moda czy wina świata modelingu. Dosyć brutalnie ściąga takich ludzi na ziemię pokazując, że problem zaczyna się właśnie w domu.

Pozostawię książkę bez oceny, ponieważ nie uznaję wystawiania jej za właściwe. Nie mogę cyferką zaszufladkować czegoś, co powstało w wyniku wieloletniego koszmaru przeżywanego przez autora.

[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Niepokojące są dla mnie informacje o kolejnych, nowych książkach poruszających temat zaburzeń psychicznych. Absolutnie nie dlatego, że w jakiś sposób chcę strącać ludzi z takimi problemami na margines. Jednakże jest w tym pewna przestroga - jeżeli temat cieszy się popularnością, oznacza to, że...