Obiektywnie książka niezła. Ale chyba najgorsza pióra autorki z tych, które do tej pory przeczytałam. Oczywiście wątek kryminalny jest dość zawiły (nie na tyle jednak,żeby nie rozszyfrować szybko zagadki). Wątek miłosny jak zwykle się odliczył w podobnym klimacie jak w niemal wszystkich poprzednich książkach.
Nie wiem jednak czy to przejedzenie Panią Tess czy pod Ogrodzie Kości już nic mnie nie zachwyci, ale Czarna Loteria jest poprostu mniej udanym klonem Chirurga czy innego Dawcy. Zaczynam odnosić wrażenie,że każda kolejna książka jest wg takiego samego przepisu i tym razem troszkę wyszedł zakalec.
Zawsze mamy szalenie pozytywną postać kobiecą , która jakoś dziwnym zrządzeniem losu w każdej książce mam ten sam zestaw cech. Niezależna, prawa i oczywiście...samotna. Mam również wrażenie ,że te bohaterki wyglądają podobnie i są w podobnym wieku. Mamy więc w drugim planie mężczyznę, przystojnego, poturbowanego i oczywiście...samotnego. O ile w poprzednich książkach ten kanon mnie nie denerwował o tyle w tym dialogi bohaterów i ich wewnętrzne rozdarcia są na poziomie słabego harlequina. Trochę się zawiodłam,że taka dobra autorka wkłada w głowę, przecież błyskotliwych bohaterów, rozważania godne nastolatków...i to bynajmniej nie współczesnych;). Pierwszy raz udało mi się trochę znielubić bohaterów Pani Gerritsen...
Wątek kryminalny oczywiście ciekawy , usnuty w klimacie skalpeli i igieł. Nie powalił mnie jednak i nie zaskoczył... Reasumując, można przeczytać ale zdecydowanie nie trzeba;)

Obiektywnie książka niezła. Ale chyba najgorsza pióra autorki z tych, które do tej pory przeczytałam. Oczywiście wątek kryminalny jest dość zawiły (nie na tyle jednak,żeby nie rozszyfrować szybko zagadki). Wątek miłosny jak zwykle się odliczył w podobnym klimacie jak w niemal wszystkich poprzednich książkach.
Nie wiem jednak czy to przejedzenie Panią Tess czy pod Ogrodzie...