Zbiór impresjonistycznych tekstów, będących przede wszystkim zapisem refleksji i wspomnień aktora. Jest tu też garść nostalgicznych i nieco zabawnych anegdot z artystycznego świata.

Autorowi udało się nie popaść w przesadną egzaltację, ale część rozdziałów - jak dla mnie - jest nieco przegadana, właściwie o wszystkim i o niczym.

Najbardziej ujęły mnie wojenne i powojenne reminiscencje, myśli o starości i przemijaniu oraz wspomnienia dotyczące konkretnych osób, chociaż niekoniecznie nazwanych z imienia i nazwiska (np. fragmenty o zmarłym przyjacielu).

Teksty wzbogacone są zdjęciami - archiwalnymi oraz współczesnymi. Te ostatnie to - podobnie jak zawartość literacka - impresjonistyczne, poetyckie obrazy.

Czyta się z zadumą, czasem z uśmiechem, czasem z lekką irytacją, bo nie wszystkie poglądy pana Nowickiego muszą pokrywać się z ocenami czytelnika.
Niektóre myśli aktora się powtarzają, niektóre wydają się celowo i zbyt nachalnie kreować go na doświadczonego człowieka. I to akurat mi się nie podobało.

Wielki plus natomiast należy się panu Rafałowi Wojasińskiemu, któremu udało się połączyć poetycki i filozoficzny charakter książki z oszczędnym stylem, prostotą i ujmującą atmosferą.

Zbiór impresjonistycznych tekstów, będących przede wszystkim zapisem refleksji i wspomnień aktora. Jest tu też garść nostalgicznych i nieco zabawnych anegdot z artystycznego świata.

Autorowi udało się nie popaść w przesadną egzaltację, ale część rozdziałów - jak dla mnie - jest nieco przegadana, właściwie o wszystkim i o niczym.

Najbardziej ujęły mnie wojenne i...