Opowieści przy kawie to dobra rozrywka i do tego w sam raz do czytania w leniwe popołudnie przy kawce, nie jest to już jednak to samo… To bezpośrednia kontynuacja 44 Scotland Street i jej lektura musi być poprzedzona lekturą tej pierwszej. Wiele wątków ma tu swój ciąg dalszy, poza tym nie da się wczuć w opowiadane historie bez dokładnej znajomości charakteru bohaterów, tak dobrze zarysowanych w części pierwszej.

Jak już przy bohaterach jestem, to cieszy mnie, iż tym razem McCall Smith pozwolił im naprawdę rozwinąć skrzydła, pokazać jeszcze więcej ze swojej osobowości. Potrafią zaskoczyć i wywoływać przeróżne emocje. Z każdym możemy obcować trochę dłużej choć nie każdy wzbudzał we mnie entuzjazm, nie wszystkie opowieści śmieszyły.

Bruce po utracie pracy postanawia rozkręcić własny biznes. Nie zmienił się nic a nic i wciąż jest tym zakochanym w sobie lalusiem. Jego postać nie zaskakuje, a bawi całą niedorzeczności przekonań, podejmowanymi decyzjami i ich motywacją.
Bruce obok Bertiego jest zdecydowanie najbardziej udaną postacią w tej części, wyrazistą, konkretną i rzeczową. Zadufany w sobie aczkolwiek nie pozbawiony uroku.

Na największą uwagę zasługuje Bertie i losy jego rodziny. Bo teraz nie tylko mowa o jego zaborczej matce Irene, ale również ojcu. Stuart wszak pragnie brać czynny udział w życiu swojego syna, co możliwe jest tylko przy przeciwstawieniu się woli Irene - to daje ciekawy i komiczny efekt. Bertie jest uroczy. Zdominowany przez mamę pragnie wreszcie uwolnić się z pęt jogi, lekcji włoskiego, lekcji gry na saksofonie i być normalnym chłopcem: łowić ryby, oglądać pociągi i nade wszystko nie ubierać ogrodniczek w kolorze różowym (poprawka, jak mówi Irene, w kolorze zgniecionej truskawki). Chcąc się usamodzielnić chłopiec buntuje się (bardziej po cichu i niewidocznie niż wprost) i podejmuje liczne próby bycia zwyczajnym i normalnym.

Jest Pat, która jednak nie wprowadza zbyt wiele swoją historią. Domenica bije rekordy w filozoficznych wywodach, a Matthew poszukuje spisku w związku ojca z młodszą kobietą.

Wszyscy są tak do bólu zwyczajni, ze swoimi przywarami, pragnieniami, ambicjami i lękami. Wywołują uśmiech lub irytację, jak w życiu. Możemy im towarzyszyć i możemy dostrzec w nich samych siebie, lub kogoś z sąsiedztwa, w końcu Smith prezentuje nam dużą różnorodność osobowości. To ogromny plus.

Niestety wg mnie McCall Smith nie powtórzył sukcesu pierwszej części. Trochę za dużo tu wątków, niektóre historie bym wyrzuciła jak na przykład wątek Ramseya Dunbartona. Domenica przesadzała z mądrościami, podobnie jak Angus, który mnie drażnił. Pat była nijaka, sama nie wiedziała czego chce.

Miłośnicy tej serii wiedzą już, że nie mogą oczekiwać akcji czy sensacji. Tu chodzi o odpoczynek, o luz i relaks przy kawie. Na to można liczyć.

Nie można odmówić autorowi doskonale poprowadzonej narracji, świetnej kształtnej formy i bogatego aczkolwiek potocznego języka, który idealnie oddaje właśnie rozmowy, plotki.
Forma jak poprzednio – powieść w odcinkach, z których każdemu nadano tytuł i opatrzono rysunkami. Taka zbieranina różnych tematycznie fragmentów została doskonale połączona w zgrabną powieść.

Niezobowiązująco, dla wyłączenia się, dla posmakowania szkockich klimatów zapraszam do zapukania w drzwi kamienicy przy 44 Scotland Street i poplotkowania przy kawie o tym, co nas w życiu spotyka…

Opowieści przy kawie to dobra rozrywka i do tego w sam raz do czytania w leniwe popołudnie przy kawce, nie jest to już jednak to samo… To bezpośrednia kontynuacja 44 Scotland Street i jej lektura musi być poprzedzona lekturą tej pierwszej. Wiele wątków ma tu swój ciąg dalszy, poza tym nie da się wczuć w opowiadane historie bez dokładnej znajomości charakteru bohaterów, tak...