W inny jak grzech jest dużo słabszy od pierwszej części, dlatego czuję rozczarowanie. Książka mocno przegadana, gdyby zebrać całe śledztwo byłby to bardzo cienki zeszycik, a tom liczy ponad 400 stron. Bohaterowie też nieciekawi, nie do końca sympatyczni, w dużym stopniu powieleni z pierwszej części, chociaż niby zupełnie nowi. Mnie powieść nieźle wynudziła, romans bardzo sztampowy, wszystko przegadane, a zakończenie bardzo króciutkie, takie lekko niedopracowane. Zresztą podczas lektury obu tomów cały czas miałam wrażenie, że nie są to książki Hoag, zbyt płaskie i płytkie. Pomimo to pierwszy tom jeszcze mnie zaciekawił, drugi czytałam na siłę, ciekawiło mnie rozwiązanie, ale to, jak wspomniałam, słabo dopracowane, jakby pisarka doszła do wniosku, że ma odpowiednią liczbę stron i trzeba kończyć. Dla mnie przeciętna.

W inny jak grzech jest dużo słabszy od pierwszej części, dlatego czuję rozczarowanie. Książka mocno przegadana, gdyby zebrać całe śledztwo byłby to bardzo cienki zeszycik, a tom liczy ponad 400 stron. Bohaterowie też nieciekawi, nie do końca sympatyczni, w dużym stopniu powieleni z pierwszej części, chociaż niby zupełnie nowi. Mnie powieść nieźle wynudziła, romans bardzo...

Długo czekałam na tą książkę i naprawdę warto było. Ani trochę się nie zawiodłam, a poziom książki jest tak samo wysoki jak pierwszej część Nocne Grzechy. Mogłabym pisać i mówić o tej książce w nieskończoność:-)
Na początku nurtowało mnie kto zabija, potem kto jest wspólnikiem. Miałam dużo typów i moja wyobraźnia działała na wysokich obrotach. Jednak rozwiązanie mnie nie tylko zaskoczyło, ale i poraziło. Naprawdę czegoś takiego się nie spodziewałam. Nie chcę zdradzać fabułę dlatego tylko napiszę, że trzeba naprawdę kojarzyć i czytać między wierszami by się domyślić zakończenia.
Intrygowało mnie też rodzące się uczucie Hannah i księdza Toma. Dla mnie to oni byli wiodącym wątkiem miłosny w obu książkach, jak to zwykle u Tami Hoag bywa nie zawiodłam się. I naprawdę nie chodzi o to, że jestem niepoprawną romantyczką i uważam, że miłość wszystko zwycięży. Po prostu ona zasługiwała na kogoś dobrego, a on, a on właśnie był tym kimś. I nie ważne, że ksiądz, bo tak na marginesie uważam, że celibat w życiu kapłańskim jest śmieszny i... głupi. Oczywiście wątek Elen i Jaya był miły, ale momentami denerwowało mnie, że pani prokurator jest taka nieufna. I ciągle, ciągle, ciągle o tym gadała i gadała. Nudne się to w pewnym monecie zrobiło. O wiele lepiej podpasował mi wątek Elen i Costello. Było to cudowne ukazanie chęci władzy nad prawdą i sprawiedliwością. Szkoda tylko, że Costello nie okazał się wspólnikiem:-((( Wzmianka o czarnych oczach narysowanych przez Josha tak bardzo pasowała mi do czarnych oczu Costella. Za to postać dziennikarza Adma Slatera trochę mnie rozczarowała, ale nie na tyle by nie być zachwyconą książką.
Naprawdę polecam:-)))))

Długo czekałam na tą książkę i naprawdę warto było. Ani trochę się nie zawiodłam, a poziom książki jest tak samo wysoki jak pierwszej część Nocne Grzechy. Mogłabym pisać i mówić o tej książce w nieskończoność:-)
Na początku nurtowało mnie kto zabija, potem kto jest wspólnikiem. Miałam dużo typów i moja wyobraźnia działała na wysokich obrotach. Jednak rozwiązanie mnie nie...