Hugh Lauriego należałoby klonować. Facet jest wściekle przystojny, ma wielki talent aktorski, bardzo fajnie śpiewa, ponoć jest też dobrym sportowcem. A do tego, jak się okazuje, umie pisać. Bogowie zstępują na ziemię czy co?!
Do „Sprzedawcy broni” podchodziłam mocno sceptycznie. Nie wierzę w ludzi renesansu, umarli wraz z Leonardo da Vinci. Aktorzy nie powinni reżyserować. Aktorzy z reguły nie powinni śpiewać. Aktorzy, Boże broń, nie powinni pisać książek. Z takich zapędów wychodzą gnioty. Tymczasem okazuje się, że jestem człowiekiem małej wiary. Biję się w piersi i posypuję głowę popiołem. „Sprzedawca broni” jest bardzo przyzwoitą powieścią sensacyjną.
Thomasa Langa poznajemy w momencie, gdy zleca się mu zamordowanie pewnej osoby, którą to ofertę Lang odrzuca. Postanawia też ostrzec ofiarę i ma nadzieję tym samym zamknąć tę sprawę i nie wracać do niej więcej. Niestety, ta, wydawałoby się, krótka piłka wywraca jego życie do góry nogami. Odtąd musi bardzo uważać, bo świat okazuje się pełen kolesi, którzy woleliby go widzieć sześć stóp pod ziemią.
Laurie prowadzi czytelnika przez akcję swojej bardzo skomplikowanej intrygi z godną podziwu werwą. Nie zanudza, nie męczy. Sypie dowcipami jak z rękawa (słynny angielski humor może niektórym wydać się dziwny i wymuszony, ale ja jestem fanką!), bawi celnymi obserwacjami.
Bohaterowie są nakreśleni grubą kreską i są ludźmi z krwi i kości. Langa nie da się nie lubić – jest błyskotliwy, odważny, zabawny. Podobno niektórym się kojarzy z pewnym zgryźliwym lekarzem z New Jersey, ale ja uważam, że to porównanie nietrafione. Lang w żadnym razie nie jest doktorem Housem i nie należy tego od niego oczekiwać. Nie jest tak inteligentny, a przy tym w ogóle nie jest zgorzkniały. Jest normalnym facetem. Nie do końca rozumiem rozczarowanie tym faktem – według mnie to bardzo dobrze, że Lang jest Langiem. To w żaden sposób nie powinno sprawiać, że czytelnik się nim nie zainteresuje.
Pierwsza część książki jest wyśmienita, wciąga bez reszty i czyta się ją z zapartym tchem. Niestety, w drugiej części z akcją dzieje się coś dziwnego – wykonuje gwałtowny zwrot, a czytelnik zostaje ogłupiały i zastanawia się, co się właściwie stało. Nie wiem do końca, z czego to wynika, ale moim zdaniem ta druga część jest dużo słabsza od pierwszej, miałam wrażenie, jakby Lauriemu nagle zabrakło poweru.
To nie jest oczywiście książka idealna, nie jest to też wielka literatura. Ot, dobra, lekka powieść na kilka wieczorów. Być może nie zapadnie na dłużej w pamięć, ale zapewni miłe towarzystwo na jakiś czas. Ja w każdym razie utwierdzam się w przekonaniu, że Laurie nie jest człowiekiem, bo to naprawdę niesprawiedliwe, żeby na jednego mężczyznę spadło aż tyle talentów.

Hugh Lauriego należałoby klonować. Facet jest wściekle przystojny, ma wielki talent aktorski, bardzo fajnie śpiewa, ponoć jest też dobrym sportowcem. A do tego, jak się okazuje, umie pisać. Bogowie zstępują na ziemię czy co?!
Do „Sprzedawcy broni” podchodziłam mocno sceptycznie. Nie wierzę w ludzi renesansu, umarli wraz z Leonardo da Vinci. Aktorzy nie powinni reżyserować....