Pean na cześć Magdaleny Samozwaniec skreślony niewprawną ręką jej męża. Niestety, obraz, jaki wyłania się z tego na pozór pozytywnego wizerunku, ukazuje autorkę w nie najlepszym świetle. Apodyktyczna, pewna siebie, rozpieszczona snobka. Już dziś raczej zapomniana, znana jedynie starszemu pokoleniu.
Zadziwiające jest to, że obraz ten jest bardzo spójny z ostatnim utworem autorki "Zalotnica niebieska", choć sama książka dotyczy jej siostry.
Zmarnowany czas. Nie polecam.

Pean na cześć Magdaleny Samozwaniec skreślony niewprawną ręką jej męża. Niestety, obraz, jaki wyłania się z tego na pozór pozytywnego wizerunku, ukazuje autorkę w nie najlepszym świetle. Apodyktyczna, pewna siebie, rozpieszczona snobka. Już dziś raczej zapomniana, znana jedynie starszemu pokoleniu.
Zadziwiające jest to, że obraz ten jest bardzo spójny z ostatnim utworem...

Magdalenę Samozwaniec uwielbiam, czemu już niejednokrotnie dawałem wyraz w moich opiniach jej książek. Chętnie sięgam też po wszelkiego rodzaju publikacje o niej i tym sposobem trafiłem na „30 lat życia z Madzią” Zygmunta Niewidowskiego, prywatnie męża Samozwaniec. I chociaż przeczytałem to z ciekawością, a chwilami z rozczuleniem ze względu na anegdoty o pisarce, tak do książki samej w sobie mam jednak zastrzeżenie.

Mianowicie wiele do życzenia pozostawia styl pisania Niewidowskiego ale nic w tym dziwnego albowiem pisarzem on nie był. Co widać było podczas lektury. Poza tym raził trochę styl pisania, taki nazbyt pompatyczny, chwilami uduchowiony, chwilami pretensjonalny. Czego mi zabrakło w tej książce to ściągnięcia Magdaleny Samozwaniec z piedestału, z tego pomnika, pokazania, że to nie tylko ikona ale też po prostu równa babka była, z arcyciekawą historią swoją i swojej wspaniałej rodziny. Książka Niewidowskiego niestety była w ogromnej mierze jedną wielką laurką dla Samozwaniec. Nawet jeśli pisał o jej wadach to z przymrużeniem oka i automatycznym usprawiedliwieniem postaci. A przecież Samozwaniec słynęła z dystansu do siebie i potrafiła się z siebie śmiać najgłośniej i najbardziej ze wszystkich. Zdaję sobie oczywiście sprawę, że Niewidowski napisał „30 lat życia z Madzią” z perspektywy męża, człowieka, który przeżył z nią szmat czasu ale jednak odrobina trzeźwego obiektywizmu pomogłaby tej książce. Nie byłaby aż tak przesłodzona.

Mimo wszystko czytało się ciekawie. Magdalena Samozwaniec była barwną postacią, niczym rajski ptak, jej twórczości jak i twórczości o niej nigdy za wiele.

Magdalenę Samozwaniec uwielbiam, czemu już niejednokrotnie dawałem wyraz w moich opiniach jej książek. Chętnie sięgam też po wszelkiego rodzaju publikacje o niej i tym sposobem trafiłem na „30 lat życia z Madzią” Zygmunta Niewidowskiego, prywatnie męża Samozwaniec. I chociaż przeczytałem to z ciekawością, a chwilami z rozczuleniem ze względu na anegdoty o pisarce, tak do...

Książka wyłącznie dla fanów rodziny Kossaków oraz - w szczególności - Magdaleny Samozwaniec, której drugim mężem był autor owego opus.

Dodajmy, że działko to mizerne - Niewidowski pisać zanadto nie potrafi, przynudza dość solidnie, a książka, która być może w założeniu miała być zbiorem uroczych ciekawostek z życia Magdaleny i jej rodziny - ostatecznie okazuje sie czymś na kształt zramolałego "Pudelka".

Szkoda czasu :-(

Książka wyłącznie dla fanów rodziny Kossaków oraz - w szczególności - Magdaleny Samozwaniec, której drugim mężem był autor owego opus.

Dodajmy, że działko to mizerne - Niewidowski pisać zanadto nie potrafi, przynudza dość solidnie, a książka, która być może w założeniu miała być zbiorem uroczych ciekawostek z życia Magdaleny i jej rodziny - ostatecznie okazuje sie czymś na...

Jak na mnie nietypowa literatura, ale fajnie się czyta o jednej z barwniejszych postaci polskiej literatury, szczególnie, ze tło jej życia było przepysznie barwne!

Jak na mnie nietypowa literatura, ale fajnie się czyta o jednej z barwniejszych postaci polskiej literatury, szczególnie, ze tło jej życia było przepysznie barwne!

Wspomnienia zakochanego przez 30 lat mężczyzny, o pełnej energii i pomysłów kobiecie.

Wspomnienia zakochanego przez 30 lat mężczyzny, o pełnej energii i pomysłów kobiecie.

Interesujące, trzeba jednak zauważyć, ze autor był wyjątkowym nędznikiem: notorycznie zdradzał swoją żonę (co już samo w sobie jest obrzydliwe) i z niejaką dumą opowiada o tym w swoich wspomnieniach, a przecież całym jego tytułem do chwały i napisania tych pamiętników jest fakt, że był mężem owej zdradzanej Madzi. Żałosny typ.

Interesujące, trzeba jednak zauważyć, ze autor był wyjątkowym nędznikiem: notorycznie zdradzał swoją żonę (co już samo w sobie jest obrzydliwe) i z niejaką dumą opowiada o tym w swoich wspomnieniach, a przecież całym jego tytułem do chwały i napisania tych pamiętników jest fakt, że był mężem owej zdradzanej Madzi. Żałosny typ.

Zupełnie urocza, pełna z polotem opisanych anegdot z życia Magdaleny Samozwaniec, żony Autora, z którą spędził, jak w tytule, bez mała 30 lat. Cóż za barwna osobliwość ta Madzia! Osobliwość, dokładnie to chciałam napisać. Książka dotyczy Madzi, tylko Madzi i cała jest pełna Madzi. Z pewnością szalenie trudna była we współżyciu i zastanawia mnie jakżeż ten przedziwny układ jakim było ich małżeństwo działał, ale jakoś działał. Świetnie się czyta o dziwactwach artystki, szczególnie gdy tłem jest, wspominana z czułym sentymentem, okupacyjna i powojenna Polska i jej artystyczne kręgi.

Zupełnie urocza, pełna z polotem opisanych anegdot z życia Magdaleny Samozwaniec, żony Autora, z którą spędził, jak w tytule, bez mała 30 lat. Cóż za barwna osobliwość ta Madzia! Osobliwość, dokładnie to chciałam napisać. Książka dotyczy Madzi, tylko Madzi i cała jest pełna Madzi. Z pewnością szalenie trudna była we współżyciu i zastanawia mnie jakżeż ten przedziwny układ...

Książka jest zbiorem wspomnień i anegdot z życia Magdaleny Samozwaniec. Podobnie, jak nasze codzienne życie jest zdecydowanie zmienna. Mam tu na myśli wyłącznie to, że są fragmenty, kiedy książka się nieco dłuży. Jednakowoż fragmenty, które zapewniają szczery głośny śmiech, nawet w trakcie podróży komunikacją miejską wynagradzają te kilka nudnawych chwil.

Książka jest zbiorem wspomnień i anegdot z życia Magdaleny Samozwaniec. Podobnie, jak nasze codzienne życie jest zdecydowanie zmienna. Mam tu na myśli wyłącznie to, że są fragmenty, kiedy książka się nieco dłuży. Jednakowoż fragmenty, które zapewniają szczery głośny śmiech, nawet w trakcie podróży komunikacją miejską wynagradzają te kilka nudnawych chwil.

Mimo mojej wielkiej sympatii dla bohaterki książki ta lektura była dość męcząca. Oczywiście sama forma wspomnień determinuje pewną chaotyczność, niemniej naprawdę można było uniknąć wielu powtórzeń i niezręczności. Poza tym nie polubiłam męża Madziusi, chociaż trzeba przyznać, że pisze o żonie bardzo ciepło i z szacunkiem.

Mimo mojej wielkiej sympatii dla bohaterki książki ta lektura była dość męcząca. Oczywiście sama forma wspomnień determinuje pewną chaotyczność, niemniej naprawdę można było uniknąć wielu powtórzeń i niezręczności. Poza tym nie polubiłam męża Madziusi, chociaż trzeba przyznać, że pisze o żonie bardzo ciepło i z szacunkiem.

Pasjonujące wspomnienie o Magdalenie Samozwaniec. Przeczytałem w jeden dzień:)

Pasjonujące wspomnienie o Magdalenie Samozwaniec. Przeczytałem w jeden dzień:)