Ta historia rozpoczyna się w Krakowie okresu międzywojnia, gdzie młode małżeństwo odwiedza zakład fotograficzny robiąc pamiątkowe zdjęcia. Potem jest wojna, ucieczka, zsyłka. Ale za tymi tragediami kryje się wiele innych, bardzo osobistych dramatów bohaterów. Ania i Piotr, ratując swoje dziecko, zostawiają niemowlaka na łasce ukraińskiej gosposi. Po amnestii, która zastała ich w syberyjskim obozie pracy próbują odnaleźć dziecko. Ślad jednak urywa się w informacji o pożarze, w którym zginęła opiekunka ze swoim synkiem.

Opowieść Anny to obraz siły macierzyńskiej miłości, która wierzy do końca. Mimo wszystkich znaków, ba, mimo faktów, nie traci nadziei. Serce matki czuje, to instynkt, nie rozum jest doradcą. Nieomylnym, jak się okaże.

Urszula Ledzewicz oddała w ręce czytelników powieść niezwykle pokrzepiającą. Nad fabułą piecze sprawuje wszechobecna nadzieja, a pomoc jej niosą wiara i miłość. Jednak te wszystkie sploty akcji, szczególnie w zakończeniu książki wywołują lekką konsternację, można odnieść wrażenie, że zabrakło pomysłu, cierpliwości lub czasu. Zbyt szybko bohaterowie godzą się na wszystko to, co ma przewrócić ich świat do góry nogami. Nie ma tu prób buntu czy choćby podejrzenia.

Niemniej, miała to być opowieść, która przynosić będzie pociechę i ten cel został zrealizowany.

Ale nie historia Ani i Piotra zrobiła na mnie największe wrażenie, bo w mojej ocenie to oni chyba najsłabiej tu wypadają. Z ogromną przyjemnością czytałam fragmenty dotyczące postaci drugoplanowych. „Nie tracąc nadziei” to taka seria obrazków ukazująca różne aspekty życia bohaterów z tła. Wielka, namiętna, skrywana dojrzała miłość Romana Grodzkiego i Antonii, poświęcenie Mietka dla umierającej córki czy kreacja Barbary to te cząstki fabuły, przy których warto zatrzymać się na dłużej.

Jest to powieść, którą się czyta bardzo szybko, napisana stylem bardziej informacyjnym, nie wpływa na emocje czytelnika. Zabrakło tu tych uczuć podczas lektury, a jeśli już jakieś się zatliły, szybko gasły – nie pielęgnowane przez autorkę. Ogólnie niezła, ale brakuje w niej przyspieszonego bicia serca…

Ta historia rozpoczyna się w Krakowie okresu międzywojnia, gdzie młode małżeństwo odwiedza zakład fotograficzny robiąc pamiątkowe zdjęcia. Potem jest wojna, ucieczka, zsyłka. Ale za tymi tragediami kryje się wiele innych, bardzo osobistych dramatów bohaterów. Ania i Piotr, ratując swoje dziecko, zostawiają niemowlaka na łasce ukraińskiej gosposi. Po amnestii, która zastała...