Dzięki listom J.R.R. Tolkiena poznajemy go jako hobbita, bigota, kapryszącego literata, kochającego ojca, człowieka o wielkim sercu (któremu jednak nie obca jest zła krew), i pasjonata-perfekcjonistę, oddanego temu co robi. Człowieka pełną gębą, nie mit, nie ugładzony wizerunek – takiego człowieka jakim był, ze swoimi małymi i dużymi codziennymi sprawami, wadami i zaletami.

Listy są lepsze i gorsze. Książa rozwija wiele wątków i prezentuje masę spekulacji, nigdy nie spodziewałem się że autor będzie o nich mówił tak wprost, wiele z tego co tu zapisano, a co do mnie dotarło za pośrednictwem innych publikacji, w mojej głowie zapisało się jako poruszane bez udziału Tolkiena, jakby poza nim. A tu proszę... niespodzianka.

Listy Tolkiena to wciągające, obszerne spojrzenie na duszę pisarza, który starał się z nią publicznie nie obnosić. Mam pewne wątpliwości czy byłby zadowolony z tej publikacji (właśnie z tego powodu). Niemniej warto chyba było w tym przypadku zrobić mu na przekór, bo dla miłośników jego twórczości wyszło na jaw wiele ciekawego materiału.

Od Tolkiena zaczęła się moja szersza znajomość z różnymi wierzeniami i mitologiami. Kiedy odkryłem, że to co inspirowało autora, z czego czerpał pełnymi garściami – jest jeszcze ciekawsze niż jego proza, poczułem że chcę się do tego wszystkiego dokopać, przeanalizować główne motywy, przeniesione z opowieści naszego świata, niespecjalnie nawet przerobione – co rzecz jasna było świadomym procesem. Arda pozlepiana jest z różnych fragmentów naszej przeszłości, jest jak gobelin z nićmi ocalałymi z innych, starszych materiałów – i jako taka jest jeszcze ciekawsza.

(Nolens volens muszą wtrącić dygresyjną uwagę: czytam różne – krótsze i dłuższe – recenzje dzieł Tolkiena na tym portalu, różne opinie... i mam wrażenie że ich autorzy kompletnie nie wiedza o czym mówią, nie mają pojęcia na jaki temat się wypowiadają, i nie tylko klecą absurdy w których sami sobie przeczą, ale i kompletnie przeinaczają rzeczywistość; zaś koncepcja autora, gatunek w jakiego ramach się poruszał – jest dla nich za trudny, niezrozumiały, jakby doń nie dorośli bądź w ich umyśle były jakieś bariery umożliwiające wydanie racjonalnego osądu; potworna impertynencja i szczyt kompromitującej ignorancji, szkoda gadać).

Dzięki listom J.R.R. Tolkiena poznajemy go jako hobbita, bigota, kapryszącego literata, kochającego ojca, człowieka o wielkim sercu (któremu jednak nie obca jest zła krew), i pasjonata-perfekcjonistę, oddanego temu co robi. Człowieka pełną gębą, nie mit, nie ugładzony wizerunek – takiego człowieka jakim był, ze swoimi małymi i dużymi codziennymi sprawami, wadami i...