"Der Spiegel" nadużył słowa "kultowa" w swojej krótkiej rekomendacji na okładce książki. Jest to jeden z najsłabszych szwedzkich kryminałów jakie czytałam. Całej historii, postaciom brak polotu, charyzmy i siły do zainteresowania czytelnika. Nie jest to co prawda klasyczny kryminał, w którym to policja odgrywa główną rolę, natomiast pomysł, by to dziennikarze zostali pierwszoplanowymi bohaterami, mógłby być całkiem niezły, gdyby nie miałkość tych wszystkich osób. Szczególnie Annika Bengtzon, która jest tutaj kluczowa. Młoda dziewczyna, początkująca dziennikarka powinna odznaczać się energią, charyzmą i siłą. Tymczasem opisy wewnętrznych rozterek i niemal ciągłych odruchów wymiotnych bohaterki, odbiera się ją jako rozhisteryzowaną nastolatkę. Ktoś z czytelników dobrze napisał, że na siłę autorka próbowała zrobić z Anniki drugą, niezależną Salander. Z marnym skutkiem zresztą.

Niemniej i tak sięgnę po kolejną część cyklu, bo wrodzona ciekawość nie da mi spokoju, czy autorka mnie zaskoczy.

"Der Spiegel" nadużył słowa "kultowa" w swojej krótkiej rekomendacji na okładce książki. Jest to jeden z najsłabszych szwedzkich kryminałów jakie czytałam. Całej historii, postaciom brak polotu, charyzmy i siły do zainteresowania czytelnika. Nie jest to co prawda klasyczny kryminał, w którym to policja odgrywa główną rolę, natomiast pomysł, by to dziennikarze zostali...