Po zakończeniu mającej osiemset stron powieści, która stanowi pierwszy tom trylogii, stwierdziłam - a) spokojnie wszystkie opisane wydarzenia dałoby się zmieścić na sześciuset stronach, jeśli nie na pięciuset, b) nie mam ochoty na przeczytanie kontynuacji.

Żadna z postaci nie chwyciła mnie za serce, żadna nie wzbudziła większych emocji (może poza tym, że ewidentnie nie polubiłam Wanra, a jedyną sympatyczną osobą wydał mi się Lanloss). A jak postacie są nieciekawe, to ich losy także.
Spokojnie dałoby się w danym uniwersum stworzyć jakąśtam zajmującą fabułę bez wciskania do niej elfów - czy naprawdę stworzenie sagi fantasy bez elfów wydaje się niektórym autorom tak bardzo niemożliwe? I to oczywiście wyniosłych, długowiecznych elfów, uprawiających pradawną, niepojętą magię.
Do tego dochodzą nazwy własne, na których można czasem zęby połamać oraz opisy sytuacji politycznej tego czy innego księstwa oraz innych rzeczy, które bardziej doświadczony autor wplótłby w fabułę kawałek po kawałku, zamiast właśnie podawać w formie nieciekawych i przydługich opisów.
Kolejną kwestią, która mnie drażniła, jest sposób przedstawienia upływu czasu w powieści, a raczej jego brak. Najbardziej rozbroił mnie moment, w którym jeden rozdział kończy się na porodzie jednej z bohaterek, a kolejny zaczyna w momencie, w którym jej synkowie mają już po cztery lata. Ot tak, bez żadnego przejścia.

Co można dobrego powiedzieć o "Namiestniczce"? Mimo mankamentów daje się ją doczytać do końca. Być może niektórzy czytelnicy, z tych, którzy lubią zagłębiać się w wielotomowe sagi, wcale nie potraktowaliby długości opisów za wadę, tylko za "ubogacanie świata". Być może niektórzy byli/są/będą w stanie jednak wczuć się w perypetie bohaterów. Ja jednak do tego gatunku czytelnika nie należę więc, choć nie żałuję czasu poświęconego na tę książkę, kontynuację sobie daruję. Życie jest za krótkie, by czytać przeciętne trylogie fantasy.

Po zakończeniu mającej osiemset stron powieści, która stanowi pierwszy tom trylogii, stwierdziłam - a) spokojnie wszystkie opisane wydarzenia dałoby się zmieścić na sześciuset stronach, jeśli nie na pięciuset, b) nie mam ochoty na przeczytanie kontynuacji.

Żadna z postaci nie chwyciła mnie za serce, żadna nie wzbudziła większych emocji (może poza tym, że ewidentnie nie...