Trzecia już ulubiona pozycja tej autorki. Trzynasta, którą zaczynam pod jej piórem. Kolejny raz przekonałam się, że muszę mieć wszystkie jej twórczości w domowej biblioteczce i kolejny raz wiem, że zapewne w tym miesiącu, znów udam się po następną (...)

Zaczynając od okładki kończąc na ostatniej stronie poświęconej samej autorce, mam wrażenie, iż ta historia jest przemyślana w zupełności. Nic dziwnego skoro w jej napisaniu pomogło tyle ludzi w tym Jess - nastolatka z zespołem Aspergera, która "naszkicowała" portret Jacob'a - jednego z trzech głównych bohaterów (wg mojej opinii).

Zacznę od banałów - mimo 693 stron, książka zahipnotyzowała mnie i oderwała od niej dopiero po dniach trzech, kiedy to z miną o nazwie "i co ja mam teraz myśleć ?" zakończyłam buszowanie po domu rodziny Hunt. Podoba mi się sposób wypowiedzi poszczególnych postaci (osobne rozdziały dla każdej z nich) - szczególnie wtedy kiedy każda opisuje ten sam dzień, wg własnej opinii i przeżyć. Nie wspomnę już nawet o nowym zasobie słów, który w opowieściach Picoult jest czymś ... normalnym. Począwszy od psychologii, po kryminalistykę czy sądownictwo. Tu język potoczny miesza się z naukowym i nawet, gdy ta kwestia kogoś zanudza, to książka tak wciąga, że czytanie ich będzie przyjemnością.

Odkrycie prawdy następuję na samym końcu, i choć podejrzewałam już dużo wcześniej co mogło się stać, to odczytanie tego "oczami" braci jest smutnym początkiem weekendu - bo, choć "prawda sama w sobie jest lepsza niż kłamstwo" to z tą rodziną miałam ochotę zostać dłużej.


* Na początku swojej podróży miałam obawy co do wtargnięcia w duszę bohaterów. Z racji, iż emocjonalna ze mnie osoba - miałam świadomość że czytanie jej, może skończyć się wiadrem łez. Nie myliłam się, czytanie przeplatało się łzami smutku, ale i wzruszenia, śmiechem (naprawdę można się przy niej nieźle uśmiać), wzdychaniem, pojękiwaniem, podpowiadaniem, "trzymaniem kciuków", rozczarowaniem, pocieszaniem ... aż w końcu zdałam sobie sprawę, że stałam są Emmą - mamą Theo i Jacob'a i tak jak ona, chcę walczyć o "swoją rodzinę".

Ta historia od dziś stała się moją ulubioną, strasznie żałuję, że niestety każda musi się kiedyś skończyć. Jeśli jeszcze nie mieliście kontaktu z Jodi Picoult - z przyjemnością zachęcam do tego, aby pierwszą była właśnie "W naszym domu". Natomiast jeśli autorka jest Wam znana - KONIECZNIE i ta pozycja musi znaleźć się w Waszej domowej/wirtualnej bibliotece.

" - Co to ma znaczyć do diabła?
W porządku, przyznaję: Jacob nie zdobędzie swoim strojem nagrody na żadnym pokazie mody, ale było powiedziane, że ma być w marynarce i pod krawatem - i jest. Ma na sobie garnitur z poliestru w kolorze żółtka, znaleziony przez mamę w ciuchlandzie, a do tego cytrynową koszulę i krawat ze złotej dzianiny.
- Wygląda jak alfons - komentuje Oliver.
Mama zaciska wargi.
- Dzisiaj jest żółta środa."

Trzecia już ulubiona pozycja tej autorki. Trzynasta, którą zaczynam pod jej piórem. Kolejny raz przekonałam się, że muszę mieć wszystkie jej twórczości w domowej biblioteczce i kolejny raz wiem, że zapewne w tym miesiącu, znów udam się po następną (...)

Zaczynając od okładki kończąc na ostatniej stronie poświęconej samej autorce, mam wrażenie, iż ta historia jest...