Kolejna książka Jodi, która wstrząsnęła mną do głębi.

Historia opowiada o chłopaku z zespołem Aspergera, który zostaje oskarżony o morderstwo swojej instruktorki, z którą miał zajęcia społeczne.

Książkę czyta się bardzo szybko, mimo swojej objętości. Historia została opowiedziana z różnych perspektyw, więc można było wczuć się i zrozumieć zarówno Jacoba, chłopaka z Aspergerem, jak i jego matkę i brata. Powieść pozwoliła mi zrozumieć jak myśli osoba z tą chorobą, czym ta dolegliwość właściwie jest, ale też wczuć się w trudną sytuację matki, która z jednej strony chce jak najlepiej dla syna, ale z drugiej pragnie własnego życia - staje więc przed trudnym zadaniem pogodzenia swoich prywatnych potrzeb i potrzeb syna. Jej rozterki, wątpliwości i po prostu myśli były perfekcyjnie opisane. Tak samo zresztą, jak uczucia Theo - brata Jacoba. W rodzinie, w której jeden członek jest chory, tak jakby wszyscy są, bo dotyka to każdego. Theo całe życie musiał opiekować się bratem, mimo że sam był młodszy, patrzeć, jak Jacob ośmiesza się przed ludźmi i nie zdaje sobie z tego do końca sprawy, właśnie przez zespół Aspergera.

Jodi w tej książce robiła co chciała z moimi emocjami, a ja jej na to pozwalałam i chłonęłam kolejne kartki... :) Potrafiłam współczuć każdemu bohaterowi, nawet jeśli mieli skrajnie różne poglądy. Bardzo się wczułam, a zakończenie tak mnie zaskoczyło, że przez pół godziny po przeczytaniu ostatniej strony gapiłam się w jeden punkt przede mną i nie byłam w stanie pozbierać myśli. Brawo, Jodi, brawo, już drugi raz Ci się to udało i aż się boję czytać kolejne Twoje książki!

Co tu dużo gadać... polecam serdecznie każdemu!

Kolejna książka Jodi, która wstrząsnęła mną do głębi.

Historia opowiada o chłopaku z zespołem Aspergera, który zostaje oskarżony o morderstwo swojej instruktorki, z którą miał zajęcia społeczne.

Książkę czyta się bardzo szybko, mimo swojej objętości. Historia została opowiedziana z różnych perspektyw, więc można było wczuć się i zrozumieć zarówno Jacoba, chłopaka z...