Tę powieść — jak to się pisze na blogach — miałam w „planach czytelniczych” od dawna, właściwie od daty jej wydania. Wszystko dlatego, że lubię Beigbedera — wprawdzie bardziej za prześmiewczą, wyluzowaną postawę niż literacki talent, ale to wystarcza, by z przyjemnością sięgać po jego książki. Z reguły zresztą Beigbederowskie powieści trzymają poziom, i choć to nie ekstraklasa (z jednym wyjątkiem — "29,99" to autentycznie odjazdowa satyra na świat reklamy), czyta się je naprawdę dobrze.

"Francuską powieść" też pochłania się błyskawicznie. Książka ma charakter autobiograficzny — podczas nocnej imprezy autor zostaje zatrzymany za narkotyzowanie się. Czekając w areszcie na wypuszczenie, by nie dać się klaustrofobicznym lękom, zaczyna przypominać sobie dzieciństwo i młodość, a po wyjściu na wolność przelewa te wspomnienia na papier. Książkowa opowieść biegnie jednak dwutorowo: są reminiscencje z młodości i są komentarze do warunków przetrzymywania w areszcie. Same wspomnienia — nostalgiczne, zabarwione smutkiem, autoironiczne — to ładny kawałek prozy. Niestety, robi się mniej sympatycznie, gdy Beigbeder zaczyna snuć swoje refleksje na temat funkcjonowania francuskiego wymiaru sprawiedliwości. Mniej sympatycznie nie dlatego, że autora spotykają jakieś straszne rzeczy. Robi się nieco strasznie, że będąc osobą publiczną i mając za sobą tyle lat życia, można gadać takie bzdury. Utyskiwanie na temat ograniczania wolności, lamenty dotyczące śmierdzącej celi z karaluchami, skargi, że pozbawiono go telefonu i prysznica (sic!), wywołały we mnie pewien niesmak.

Po głowie kołacze mi się jednak myśl: a może to efekt zamierzony? Beigbeder to w końcu znany prześmiewca, jego orężem zawsze była błazenada, szyderstwo. Może to Beigbederowski sposób na czytelnika? Na dialog z nim? Przeczytam przecież kilka powieści Beigbedera i zawsze ich siłą była uszczypliwość. Dzięki temu zapadały w pamięć. Fakt pozostaje faktem: tym razem pojawił się zgrzyt. Może dlatego że — jak deklaruje autor — to jego najbardziej osobista książka, chciałoby się więc zobaczyć prawdziwą twarz klauna…

Tę powieść — jak to się pisze na blogach — miałam w „planach czytelniczych” od dawna, właściwie od daty jej wydania. Wszystko dlatego, że lubię Beigbedera — wprawdzie bardziej za prześmiewczą, wyluzowaną postawę niż literacki talent, ale to wystarcza, by z przyjemnością sięgać po jego książki. Z reguły zresztą Beigbederowskie powieści trzymają poziom, i choć to nie...