Kosmos, a jednak prosta historia o prostych ludziach w pierwszoosobowej narracji Witolda.
Po tytule wnioskować można, że książka jest o czymś oderwanym od codzienności, spraw przyziemnych, a stanowi voyage podsumowujący po szerokim zasięgu filozofii, refleksji, poglądów Gombrowicza.
A tu po prostu historia mająca miejsce w pospolitych górach w Zakopanem.
Język Gombrowiczowski to istny chaos i niepoukładanie, pierwsze wrażenie- dziwny, czasem irytujący, stawiający pytanie, czy to nie żart autora. Druga sprawa to treść przewyższająca dziwnością sposób pisania. Jednakże z tej dziwności znaczenia nasuwają się same i dostrzegać się zaczyna celowość zamysłu pisarskiego.
Do głowy wdarł się chaos, którego jedną z przyczyn są próby nadawania wszystkiemu znaczenia. Odbieranie rzeczywistości, poszczególnych elementów, czasem paradoksalnie jako sygnały, znaki, a nie przypadki. Człowiek sam określa element znakiem, nadaje mu znaczenie i podporządkowuje własnym wewnętrznym sugestiom działania. Paradoks. Świadczy to o ograniczeniu, które jest ukazane jako powód do bycia śmiesznym. I jak książka w wielu miejscach jest zabawna, tak jest to śmiech z zachowań człowieka.
Chaos z prób pojęcia świata i poukładania go.
Witold jako bohater książki tkwi między zwykłymi ludźmi, których zachowania jednak mieszczą się w definicji absurdu i niezrozumienia, choć są na porządku dziennym. Sam dokonuje czynu, którego nie potrafi wyjaśnić. W tym momencie pada kluczowe słowo „dlaczego.” Dlaczego ktoś coś zrobił? Udzielenie odpowiedzi na takie pytanie to sens czynu równy racjonalnemu myśleniu. A wiele z dokonań ludzkich nie ma takiej odpowiedzi. Człowiek sam nie potrafi stwierdzić, dlaczego coś zrobił, w wyniku czego pogłębia swój absurd i wprowadza chaos w pojmowaniu świata, zachowania.
Mam wrażenie, że absurdy męczą Witolda i woli on pozostawić je w spokoju niż doszukiwać się w nich przyczyn, sensu.
Pozostawia chaos w postaci książki o tytule „Kosmos.”
I pozostawia problematykę wypływającą z fabuły i treści.
I sygnały, ale takie, które mają znaczenie.

Kosmos, a jednak prosta historia o prostych ludziach w pierwszoosobowej narracji Witolda.
Po tytule wnioskować można, że książka jest o czymś oderwanym od codzienności, spraw przyziemnych, a stanowi voyage podsumowujący po szerokim zasięgu filozofii, refleksji, poglądów Gombrowicza.
A tu po prostu historia mająca miejsce w pospolitych górach w Zakopanem.
Język...