Jeśli czytaliście poprzednią recenzję to już pewnie wiecie, że książka nie przypadła mi zbytnio do gustu. Cóż z drugim tomem w moim przypadku było gorzej, gdyż nie spodobał mi się on bardziej niż poprzedni. W pierwszym irytowało mnie przemądrzałe zachowanie koleżanki Sofii, w tym tomie zaś irytuje mnie sama Sofia. Nie za bardzo przepadam kiedy główny bohater cały czas skarży się na swój los, zamiast coś z nim zrobić. W tej części Sofii pogodziła się ze swoją dolą, jednak zamiast marudzenia tyczącego się wyboru właśnie jej przez smoka, ma inne kłopoty jak na przykład za grube nogi i występy w stroju klauna przed publicznością cyrku, w którym obecnie przebywa wraz z Lidią. Główna bohaterka w tym tomie przechodzi coś w rodzaju zauroczenia, co powoduje, że cały czas ma kompleksy w stosunku do swojego wyglądy, wcześniej też je miała, ale nie na takim poziomie, co teraz bardzo mnie denerwowało i nudziło. Z czasem zauważyłam nawet, że nie pamiętam kilku postaci z tej złej strony, to jednak był najmniejszy problem, gdyż z czasem podczas czytania zaczęłam sobie przypominać wszystko po kolei. Do książki jednak nie przywiązuje wielkich uczuć, co jednak nie przeszkadzało mi w szybkim ukończeniu jej czytania. Cała lektura zajęła mi dzień, ale było to chyba spowodowane chęcią zakończenia tomu i wzięcia się za coś innego, niż tym, że przygody Sofii były ekscytujące, bo nie były, a przynajmniej moim zdaniem. Oczywiście muszę powiedzieć, że nie jest tak, że cała książka mi się nie podobała, niektóre sceny były wzruszające i całkiem przyjemne, jednak oceniając książkę jako całość, muszę przyznać, że po tym co autorka pokazała w innych swoich dziełach, mogła się bardziej postarać. Osoby, które mają chrapkę na tę książkę, niech się zbytnio nie zniechęcają moją recenzją, gdyż na to czy książka się podoba, czy nie, może też wpływać wiek, gdyż ta seria jest raczej przeznaczona dla osób młodszych niż czytelnicy Wojen Świata Wynurzonego i Kronik Świata Wynurzonego, które są dziełami tej samej autorki. Czytelnicy drugiego tomu mogą się spodziewać po lekturze równie dużo akcji, co w pierwszy tomie, jednak tym razem jest nieco niebezpieczniej, krwiściej, no i w wzmaganiach towarzyszy więcej magii. Po książce można się spodziewać też nowych bohaterów oraz więcej magicznych tajemnic, czasem przerażających, a czasem miłych.

Więcej na: http://today1.blog.onet.pl/025-Licia-Troisi-Dziedziczka-S,2,ID421592797,DA2011-02-17,n

Jeśli czytaliście poprzednią recenzję to już pewnie wiecie, że książka nie przypadła mi zbytnio do gustu. Cóż z drugim tomem w moim przypadku było gorzej, gdyż nie spodobał mi się on bardziej niż poprzedni. W pierwszym irytowało mnie przemądrzałe zachowanie koleżanki Sofii, w tym tomie zaś irytuje mnie sama Sofia. Nie za bardzo przepadam kiedy główny bohater cały czas...