Od dawna fascynuje się min. wspinaczką górską. Uwielbiam poznawać historie gór, sylwetki wspinaczy, którzy dla mnie są symbolem wielkiej siły. Przeżywam silne emocje wchaniając atmosferę gór. Lecz niestety "Zew ciszy" nie przemówił do zakamarków mej marzycielskiej duszy.
Od początku czytanie szło mi topornie. Lecz dawałam sobie szanse i ukonczyłam książkę. Czuję niedosyt. Ale winić mogę tylko siebie, że język jakim operował Joe Simpson nie dotarł do mnie. A przecież autor to fanatyk gór, adorator silnych osobowosci, realista-marzyciel, używający łatwego języka, wyrażający wiele emocji, przytaczający wiele, bardzo wiele nazwisk. (Pojawiają się też zdjęcia). Wszystko to jednak nie sprawiło bym odczuwała radosne podniecenie i niedoczekanie na wynik wspinaczki na Eiger. Nie uniosłam się powyżej chmur. Jedyne czego mogę być pewna to tego, że autor kocha góry, podziwia wielu wspinaczy, zdaje sobie spraie jak niebezpiecznym sportem jest wspinaczka i w związku z tym nurtuje sie pytaniami typu egystencjalnymi, łącznie z tym czy: wspinać się czy nie wspinać. Jednak pomimo mojej niechęci do tej książki jak tylko będę mieć okazje sięgnę po "Dotknięcie pustki".

Od dawna fascynuje się min. wspinaczką górską. Uwielbiam poznawać historie gór, sylwetki wspinaczy, którzy dla mnie są symbolem wielkiej siły. Przeżywam silne emocje wchaniając atmosferę gór. Lecz niestety "Zew ciszy" nie przemówił do zakamarków mej marzycielskiej duszy.
Od początku czytanie szło mi topornie. Lecz dawałam sobie szanse i ukonczyłam książkę. Czuję niedosyt....