Przypadła nam do gustu ta jakaś delikatność, by nie powiedzieć czułość z jaką Eliade snuje swoje eseje-opowieści o Transcendencji. Całkowicie pozbawione tak wszak modnego w dzisiejszych czasach zajadłego, wygłaszanego ex cathedra dekonstruktorstwa. Częstokroć w swoim postępowym inkwizytorstwie znakomicie imitującego atakowane wzorce.
Tu natomiast nawet momenty w których Autor pozwala sobie na uśmiech, pozbawione są przecież kpiny. Imponuje również gracja z jaką Eliade mierzy się z różnego rodzaju sensacją i cudem, traktując je po prostu jak każde inne zjawisko składające się na tę sferę życia ludzkiego. Poszukuje dla nich raczej wspólnych symboli i schematów, unikając demaskatorstwa i przyłapywania na gorącym uczynku.

***

Dużo radości wlał nam do serc esej o kultach cargo. Bo i przy okazji jego lektury przypomnieliśmy sobie szalony początek lat dziewięćdziesiątych, czasy przełomu, i nas wszystkich żyjących wtedy, modlących się społem aby na naszym archipelagu nastał już wreszcie ów Zachód ze swoją obfitością dóbr, którą wraz ze swoim nastaniem się z pewnością z nami, mieszkańcami archipelagu PRL skwapliwie podzieli, wybawiając nas tym samym od znoju i szarości naszych dotychczasowych żyć.
Zaprawdę, niezbyt różniliśmy się wtedy (a sporej części z nas zostało to do dziś) od biednych naiwniaków z pacyficznych bezkresów oczekujących na swoje amerykańskie towarowe zbawienie.

Przypadła nam do gustu ta jakaś delikatność, by nie powiedzieć czułość z jaką Eliade snuje swoje eseje-opowieści o Transcendencji. Całkowicie pozbawione tak wszak modnego w dzisiejszych czasach zajadłego, wygłaszanego ex cathedra dekonstruktorstwa. Częstokroć w swoim postępowym inkwizytorstwie znakomicie imitującego atakowane wzorce.
Tu natomiast nawet momenty w których...