Od teraz już wiem, że obfite cytowanie książki telefonicznej i regulaminów amerykańskiej armii wyraźnie pomaga w zwiększaniu objętości książki. Np. "Major Castillo doskonale znał procedurę: huey z agentami Secret Service zaczeka, aż helikopter z sekretarzem na pokładzie wystartuje, po czym poleci za nim..." i tak książka puchnie o kolejny akapit.
Z lektury "Z rozkazu prezydenta" dowiedziałem się również jak amerykańscy żołnierze przedstawiają się sobie wzajemnie: wymieniają kim w wojsku byli dziadkowie, w jakich bitwach wzięli udział oraz jakie odznaczenia otrzymali uczestniczący w spotkaniu (i ich dziadkowie i ojcowie).
Książkę czyta się szybko, bo można spokojnie przeskakiwać wynurzenia na temat doniosłej historii i administracyjnej hierarchii wojskowych amerykańskich, których głównym powodem do dumy wydaje się być kolor beretu.
Końcówka książki całkiem rozczarowuje. Po przeczytaniu kilkuset stron o przygotowaniach, historiach rodzinnych, zawiłościach administracyjnych, przelotach z kontynentu na kontynent, przemycaniu do Stanów słodyczy itp. czytelnik dochodzi do kulminacyjnej akcji - i wtedy finalna całość sprawia wrażenie jakby do autora zadzwonił wydawca i powiedział "drukujemy jutro, kończ to szybko, rozwikłaj szczęśliwie wątki i przysyłaj książkę".
W obrazie armii bez skazy odmalowanym przez Griffina pociesza jednak ludzki element - niemal nic tam nie da się zrobić bez znajomości (najlepiej z pola bitwy).

Od teraz już wiem, że obfite cytowanie książki telefonicznej i regulaminów amerykańskiej armii wyraźnie pomaga w zwiększaniu objętości książki. Np. "Major Castillo doskonale znał procedurę: huey z agentami Secret Service zaczeka, aż helikopter z sekretarzem na pokładzie wystartuje, po czym poleci za nim..." i tak książka puchnie o kolejny akapit.
Z lektury "Z rozkazu...