Właśnie przeczytałam ostatnią stronę książki, więc na bieżąco pragnę napisać Wam swoje odczucia na jej temat. Książka jest bardzo dobrą lekturą na wolny dzień, kocyk herbatę z cytryną i zaszycie się w ciepłym kącie. Myślę, że wiele osób zmusi do przemyśleń na temat swojego życia. (Szczególnie kobiet, bo o nich jest tutaj mowa i z Ich perspektywy pisana jest książka). Pierwszą rzeczą jaka oczarowała mnie w „Muszkieterach” jest lekkość pióra Pani Anny. Choć wydanie, które czytałam jest wydrukowane dość małą czcionką to nie przeszkadzało mi to we wciągnięciu się w historię. Książka opowiada o losach trzech przyjaciółek: Rity, Oli i Julii. Trzy różne osobowości, trzy różne doświadczenia z mężczyznami i trzy odmienne historie, które splatają się ze sobą. Rita, zwariowana, pewna siebie, odważna kobieta (Trochę jak Korba z Lejdis), będąca od kilku lat mężatką, nagle odkrywa, że jest znudzona swoim obecnym życiem. Uzmysławia sobie, że jest osobą, która wiecznie pragnie zmian, a jej największym wrogiem jest rutyna, dlatego postanawia wyprowadzić się od męża i rozpocząć szalone życie, pełne spontanicznych decyzji. Ola, mama 5- letniej Ani, wierzy, że kobieta jest jak puste naczynie, którego pustkę może wypełnić jedynie mężczyzna. Każdego potencjalnego partnera ocenia pod kątem „dobrego ojca dla jej dziecka”. Nie patrzy na swoje potrzeby i pragnienia, jednym sformułowaniem - typowa matka Polka. Głęboko wierząca w swoje wizje świata. Jednak ta teoria nie sprawdza się w rzeczywistości. Pewnego dnia jej obecny partner przeczytał jej maile do koleżanki w których pisze, że jej facet jest tylko „skarbonką” i opoką dla niej i córki, a nie darzy go żadnym głębszym uczuciem. Skrzywdzony facet prosi ją o jak najszybszą wyprowadzkę z jego domu. Ola wprowadza się do swojej przyjaciółki ze studiów Julity, która postanawia zmienić swoje życie i wrócić na zarzucone dla faceta studia psychologiczne. Po tygodniu dołącza do nich Rita i trzy przyjaciółki rozpoczynają wspólne życie pod jednym dachem, razem z małą Anią i wesołą sunią Florką.

Opowieść może w pewnym sensie banalna, ale wydaje mi się, że często gubimy się w oparach codziennego życia (tak jak dziewczyny) i zapominamy o naszych marzeniach, planach, hobby. Wiążemy się z facetami, zaręczamy się, wychodzimy za mąż i nagle z inteligentnej dziewczyny zmieniamy się w lustrzane odbicie swojego partnera. Zapominając o tym kim tak naprawdę jesteśmy my. I czasem nawet tak banalna historia potrafi przywołać dawne marzenia. Książka nie jest typowym romansem, choć jej fabuła kręci się wokół relacji kobieta- mężczyzna. W historii często opisane są przemyślenia dziewczyn, odnośnie tego kim są, kim chciałby być, czego pragną, na co nie mogą się zgodzić w związku, czego oczekują od życia. W sumie podstawowe pytania, które każdy z nas powinien sobie zadać. Z czystym sumieniem polecam tę książkę, szczególnie osobą, będącym na rozdrożu. I żywię także nadzieje, ze kiedyś powstanie film na jej podstawie.

Właśnie przeczytałam ostatnią stronę książki, więc na bieżąco pragnę napisać Wam swoje odczucia na jej temat. Książka jest bardzo dobrą lekturą na wolny dzień, kocyk herbatę z cytryną i zaszycie się w ciepłym kącie. Myślę, że wiele osób zmusi do przemyśleń na temat swojego życia. (Szczególnie kobiet, bo o nich jest tutaj mowa i z Ich perspektywy pisana jest książka)....