Dawno temu, jeszcze w liceum, nie byłam w stanie przebrnąć przez tą książkę, może to z nadmiaru obowiązków, nie pamiętam. Prawie po 10 latach postanowiłam nadrobić trochę zaległości i znów w moje ręce trafiła "Zbrodnia i kara" Fiodora Dostojewskiego. Walczyłam z nią trzy tygodnie, ale się udało przeczytać całość. Jednakże nie tego się spodziewałam, nie takiego zakończenia, nie takiej wartości kary, która się po prostu rozmyła.
Strasznie drażniła mnie mentalność tych wszystkich Rosjan, jeden mądrzejszy od drugiego, postawa "zastaw się a postaw się", ich okrucieństwo, wścibstwo i dwulicowość. Nawet nasza rzeczywistość nabierała czasami barw rodem z lektury, taki wpływ musiała mieć na postrzeganie przeze mnie świata, albo może to ta zima, nie wiem...
Obraz Raskolnikowa w mojej wyobraźni ciągle przybierał kształt zmęczonego, brudnego pięćdziesięciolatka, bynajmniej na ten wiek się zachowywał, i ciągle zapominałam, że ma on około 23 lat. I mimo, że ciągle chodzić po Petersburgu w obłędzie moim zdaniem za małą karę dostał. Chociaż nacierpiał się zanim się przyznał do zbrodni, i to była ta właściwa kara dla niego, nie ta nadana później przez sąd.

Komu mogę polecić tę książkę najbardziej? Myślę, że osobą uwielbiającym niedomówienia, domysły, sprowadzanie na manowce w dyskusji, poszlaki i pokręcone rozmowy. Głównie na tym opiera się ta lektura, ona stanowi głównie esencję tej książki.

Dawno temu, jeszcze w liceum, nie byłam w stanie przebrnąć przez tą książkę, może to z nadmiaru obowiązków, nie pamiętam. Prawie po 10 latach postanowiłam nadrobić trochę zaległości i znów w moje ręce trafiła "Zbrodnia i kara" Fiodora Dostojewskiego. Walczyłam z nią trzy tygodnie, ale się udało przeczytać całość. Jednakże nie tego się spodziewałam, nie takiego zakończenia,...