Podobnie, jak w pierwszej części, tutaj, w "Kitty i nocny Waszyngton", drugiej części serii opowiadającej o Kitty, wilczycy, jest lekkie niedomówienie w opisie. W "Kitty i Nocna Godzina" było to wyolbrzymienie znajomości Kitty i Cormac'a. Nie było żadnego romansu, a skądże! Tutaj wydawnictwo potknęło się w opisie, mówiąc, że "seksowny zmiennokształtny chce ją namówić na randkę". A skąd, nie było w książce mowy o tym, że on chce się z nią umówić, a ona go odpycha, przynajmniej tego się spodziewałam z opisu książki. Mam jeszcze jeden problem z opisem..."facet w czerni, którzy chce ją posłać tam, gdzie miejsce wszystkich istot z piekła rodem". Pogubiłam się trochę w tym. Czyżby to Leo był tym "facetem w czerni" ? Tak zrozumiałam, ale nie pasuje mi tern opis do niego. Ale to moja opinia.
Nie będę się rozpisywać nad fabułą, bo bardzo dużo się działo. Powrócił wróg, przed którym "uratowała" pewną wampirzycę - "uratowanie" czytajcie, jako samobójstwo. Poznała również fajnego zmiennokształtnego i Cormac wrócił, niestety na chwilę, a szkoda. Jednak mam nadzieję, że w kolejnych tomach się pojawi, polubiłam go. Zaskoczyła mnie "główna atrakcja" i jednocześnie zrobiło mi się cholernie szkoda Kitty. Doktor Flemming okazał się draniem, tak samo jak pewny redaktor, który pomógł wcześniej Kitty. Pani Vaughn pokazała nam inne relacje watach i to bardzo mi się spodobało.
Co do stylu pisania, nie mam zastrzeżeń, dalej lubię to, jak autorka piszę. Czasem mi czegoś brakuje, ale nie przeważa nad całokształtem. Druga część jest lepsza, niż pierwsza.

Podobnie, jak w pierwszej części, tutaj, w "Kitty i nocny Waszyngton", drugiej części serii opowiadającej o Kitty, wilczycy, jest lekkie niedomówienie w opisie. W "Kitty i Nocna Godzina" było to wyolbrzymienie znajomości Kitty i Cormac'a. Nie było żadnego romansu, a skądże! Tutaj wydawnictwo potknęło się w opisie, mówiąc, że "seksowny zmiennokształtny chce ją namówić na...